Дзесь голуб хукае на полымя зары,

Пакуль яна расою не скраплілася,

Савой сярод гушчару не зашылася

Ў бары.

Завуць, каб адпачыў пасьля дарог.

І я з трывогай сына марнатраўнага

Пераступаю зноў дзяцінства даўняга

Парог.

О, каб сустрэць мне тых,

                                          хто б дараваў

Мае грахі нявольныя і вольныя!

Апала зорка за пагоркі польныя

Ў дым траў.