Ты ведаеш, розна бывае ў змаганьні,

цябе я вітаю з-за крат...

Успомні, дзяўчына, вясну, і каханьне,

і сьцежкі, і жыта, і сад...

Успомні, як ночы плылі і міналі

пад звонкую трэль салаўя.

Успомні, дзяўчына: тады прысягалі,

што буду я твой, ты - мая.

Хай кінула доля турму, як завалу,

зваліла на сьцежак прасьцяг,

вер: іскра каханьня, што ў сэрца запала,

ня згасьне ў астрожных мурах.

Калі не загіну ў няроўным змаганьні,

на волю зноў выйду з-за крат.

Запомні, дзяўчына, вясну, і каханьне,

і сьцежкі, і жыта, і сад...