Калі ў сваёй вандроўцы

Я адлучаюся далёка

Ад Радзімы

I ўжо ня чую яе

Пеўняў на зары,

Не адчуваю паху яе хлеба,

Ня бачу прызыўных яе агнёў,

А ў мае песьні пачынаюць залятаць

Чужыя птушкі, воблакі, вятры, –

Як блудны сын, вяртаюся дамоў.

Вось і сягоньня

Стаю ля бацькаўскага парога,

Чакаю: ці даруюць?

I ў той жа час

Аб новай мару Адысэі.