Ляту, нясуся ўзвыж, плыву па мягкіх хвалях...

                 РЇРє РґРѕР±СЂР°, лёгка РјРЅРµ!

Гдзе я? Чырвонасьць зор, блакіт паднебнай далі

I сонца ясны блеск, і прозрыстасьць крыштальляў

                 Р”рыжыць вакруг РјСЏРЅРµ.

Ляту, нясуся... Гэй, які абшар шырокі!

                 РЇРє мгла – душа С– РіСЂСѓРґР·СЊ.

Там дзесьці, ў даліне – чуць-чуць дагледзіць вожа –

Ляжыць яна – зямля... Так нізка, так далёка!

                 Рђ тоны Сћ высь плывуць.

Мяне штось з імі рве, штось цягне страшнай сілай,

                 РЇРєР°СЏСЃСЊ РјРѕС† РЅСЏСЃРµ...

Што? – не згадаць ніяк – к жыцьцю ці да магілы...

I ведаць не хачу... Мне добра так, так міла

                 РЋ высі РЅСЏРјРѕР№ красе!

Ціха! Во штосьці ўкруг там дзіўна задрыжала,

                 Рђ сэрцэ Сћ тон СЏРјСѓ

Забілась моцна так... і біцца перэстала..

Дух змёр, а штось ў глыбі там глуха ныць пачала,

                 РЁС‚РѕСЃСЊ мчыць Сѓ РЅС–Р· РґСѓРјСѓ.

То болю ціхі стогн прарваўся ў сьветлай песьні

                 Р† РјС–РјР° праляцеў,

I сэрца дрыгнула, і дух заныў балесьне,

I згінуў сон... Ізноў ў чароўны край прадвесьні

                 РњС‡С‹С†СЊ душу РґР·С–СћРЅС‹ сьпеў!...