Ляту, нясуся ўзвыж, плыву па мягкіх хвалях...

                 Як добра, лёгка мне!

Гдзе я? Чырвонасьць зор, блакіт паднебнай далі

I сонца ясны блеск, і прозрыстасьць крыштальляў

                 Дрыжыць вакруг мяне.

Ляту, нясуся... Гэй, які абшар шырокі!

                 Як мгла – душа і грудзь.

Там дзесьці, ў даліне – чуць-чуць дагледзіць вожа –

Ляжыць яна – зямля... Так нізка, так далёка!

                 А тоны ў высь плывуць.

Мяне штось з імі рве, штось цягне страшнай сілай,

                 Якаясь моц нясе...

Што? – не згадаць ніяк – к жыцьцю ці да магілы...

I ведаць не хачу... Мне добра так, так міла

                 Ў высі нямой красе!

Ціха! Во штосьці ўкруг там дзіўна задрыжала,

                 А сэрцэ ў тон яму

Забілась моцна так... і біцца перэстала..

Дух змёр, а штось ў глыбі там глуха ныць пачала,

                 Штось мчыць у ніз думу.

То болю ціхі стогн прарваўся ў сьветлай песьні

                 І міма праляцеў,

I сэрца дрыгнула, і дух заныў балесьне,

I згінуў сон... Ізноў ў чароўны край прадвесьні

                 Мчыць душу дзіўны сьпеў!...