Прывітанне, – прамовілі вусны, –

Сустракай, я дадому вярнуўся!

І цяпер у адным накірунку

Нам ісці між драўляных завулкаў.

Прывітанне, лясамі сагрэтая.

Ты адзіная, добрая, светлая.

Я усмешку пашлю прамяністую,

Яна блісне ў вачах тваіх чыстых.

Прывітанне – зімоваю раніцай

Ціхім стукам ў акно прачынаешся,

Белым снегам на шыбу сядаеш,

Цёплай коўдрай зямлю накрываеш,

Навучаеш цярпенню даросламу,

І у словах смяешся апострафам,

Мяккім знакам пяеш калыханку,

Закрываеш далонямі хмарку.

“Прывітанне”, – скажу я няўдала,

І дзяцінства сваё прыгадаю:

Рукі матчыны, спеў салаўіны,

Пацалунак каханай дзяўчыны,

Наказ бацькі, палі і азёры –

Ты даруеш свабоду прасторы!

Ты адкрытымі дзверы трымаеш,

На парозе дзяцей сустракаеш.

Прывітанне, – прысяду на лаве,

Падасі ты мне кубачак кавы,

І спытаеш: Ну, як там жывецца

За марамі? Не шчыміць ці сэрца?

Адкажу я: мая ты матуля,

Мне ў адной тваёй хаце утульна.

Ты мяне дабрыні навучыла,

Быць адданым, руплівым, шчаслівым.

І таму я жыццё прысвячаю

Свайму любаму роднаму краю.

І, як птушка, над ім я ўзнімуся:

Жыць мне вечна ў маёй Беларусі!