Белы матыль,

мяккі і лёгкі,

звонку – сцюдзёны,

пяшчотны – ўнутры,  

загадкавы з твару,

грацыёзнага стану;

белы матыль

над горадам шэрым

ляціць, захапленнем  

не абмежаваны,

шчаслівы, цнатлівы,

напоўнены верай,

бялюткія вочы

ў блакіце нябёсаў,

нібы нараджэнне

усмешкі дзіцячай,

якая ў імгненні  

занатавана  

інтымным, асэнсаваным,

натхнёным палётам

ад нараджэння да скону

ў пяшчотных далонях

вечнага жыцця…

Ляцяць па-над горадам

мільёны матылёў…