Ніхто ні ў чым не вінаваты,

Такі наш лёс, такая карма:

Усё выносіць з роднай хаты,

Затым здаваць бутэлькі ў краму.

Такі наш лёс: ісці кагалам

І моўчкі зносіць прыніжэнні.

Схаваны гонар пад курганам,

А ўсе курганы – на знішчэнне.

Ў паперах не знайсці адказу –

Ўсё ў перапіс занатавалі,

Нібы традыцыі адразу

Ўсе трактарамі зруйнавалі.

І хочацца смяяцца слёзна

З навінаў на тэлеэкране,

Дзе кажа дзядзечка сур’ёзна,

Што нас алкагалізм знішчае.

Зноў крочыш па пустой дарозе,

На ростанях стаіш што ранак.

Сумленне вінен замарозіць,

Каб у жыцці знайсці прыстанак.

Ды раніцай ля ціхай рэчкі

З гарачым кубачкам гарбаты

Прыходзіш да высновы вечнай:

Ва ўсім мы самі вінаваты!