Паўкроку да мары  

І вось яно – шчасце!

Крануў бы рукамі,

Зрабіў бы – уласным.

Ды толькі паўкроку зрабіць застаецца.

Ад страху так моцна калоціцца сэрца.

Згубіць я баюся.

З нічым зноў застацца.

Вось заўтра прачнуся –  

Няма болей шчасця.

І тыя паўкроку, што мне засталіся,

Камусьці, напэўна, так лёгка даліся.

Паўкроку да мары,

Да мары адзінай,

Жыццё што давала

Ў цяжкія хвіліны:

І ў летнюю спёку, і ў холад сцюдзёны –

Заўсёды і ўсюды хадзіла са мною.

Дык злітуйся, Божа,

Пашлі сілы болей,

Каб я падарожжа

Рашуча адолеў

І змог сваю мару жаданую здзейсніць –

Знайсці сваё месца ў вялікім Сусвеце!