Стук Сѓ дзверы ранкам  

Прыпыніў мой сон.

Выйшаў, сеў на лаўку...

Гэта наш праклён...

Колькі год чакалі,

Кожны чалавек,

РЇРє СЏРіРѕ пыталі,  

Пазіраў з-пад век...

Час прыйшоў. Дарэмна

Ў шлях кагосьці зваць.

Людзі просяць спеваў,

Просяць, а маўчаць.

Не патрэбна людзям

Будучынь сыноў,

Дочкі няхай будуць  

Ў парабках гадоў.

Дома тэлевізар  

Праўдаю звініць!

Выйсці да народа,

Ды пагаманіць...

  

Толькі сэрца шчыміць,  

Бо ні я, ні ён

Не знаходзім сілы...

Гэта наш праклён...