– Ну што ж, кажы, што ў вас чуваць? –  

Пачаў стары пра сенажаць,  

Успомніў жыта і авёс...  

А вочы... мокрыя ад сьлёз...  

А потым я загаварыў:  

– Нічога, год я перажыў.  

Ды не адзін – сядзіць нас шмат, –  

Прывыклі трохі і да крат...  

Ну, як там мама і сястра?  

Пара ўжо на зіму араць.  

I як там кратаецца дзед?  

Ім занясі ад нас прывет!  

– Нічога, мы-то жыць жывём, –

Вось ты тут сохнеш за муром...  

Я ў торбе сухароў прынёс, –  

А вочы мокрыя ад сьлёз...  

– Ня плач! Мы вернемся вясной  

I ў поле выйдзем грамадой,  

Сустрэнем новы ўсход зары, –

Ня плач і не бядуй, стары!  

Вясною сьветлаю з-за крат  

Зь сяўнёю, поўнаю зярнят,  

Нас выйдзе шмат, як цёмны бор,  

На скібы чорныя разор...  

Стары, я знаю, верыць мне  

I сам гаворыць аб вясьне,  

Здаецца, падужэў, падрос,  

Хоць вочы мокрыя ад сьлёз...