– РќСѓ што Р¶, кажы, што Сћ вас чуваць? –  

Пачаў стары РїСЂР° сенажаць,  

РЈСЃРїРѕРјРЅС–Сћ жыта С– авёс...  

Рђ вочы... мокрыя ад сьлёз...  

Рђ потым СЏ загаварыў:  

– Нічога, РіРѕРґ СЏ перажыў.  

Ды РЅРµ адзін – сядзіць нас шмат, –  

Прывыклі трохі С– РґР° крат...  

РќСѓ, СЏРє там мама С– сястра?  

Пара ўжо РЅР° Р·С–РјСѓ араць.  

I СЏРє там кратаецца дзед?  

Ім занясі ад нас прывет!  

– Нічога, мы-то жыць жывём, –

Р’РѕСЃСЊ ты тут сохнеш Р·Р° РјСѓСЂРѕРј...  

РЇ Сћ торбе сухароў прынёс, –  

Рђ вочы мокрыя ад сьлёз...  

– РќСЏ плач! РњС‹ вернемся РІСЏСЃРЅРѕР№  

I Сћ поле выйдзем грамадой,  

Сустрэнем новы ўсход зары, –

РќСЏ плач С– РЅРµ Р±СЏРґСѓР№, стары!  

Р’СЏСЃРЅРѕСЋ сьветлаю Р·-Р·Р° крат  

Р—СЊ сяўнёю, поўнаю Р·СЏСЂРЅСЏС‚,  

Нас выйдзе шмат, СЏРє цёмны Р±РѕСЂ,  

РќР° СЃРєС–Р±С‹ чорныя разор...  

Стары, СЏ знаю, верыць РјРЅРµ  

I сам гаворыць аб РІСЏСЃСЊРЅРµ,  

Здаецца, падужэў, падрос,  

Хоць вочы мокрыя ад сьлёз...