Да нябёс уздымае зямля  

Каласы сваіх ніў,  

Каб сагрэла іх сонца,  

Каб вецер іх там апыліў.  

Я не знаю, калі  

Палюбілася сонцу зямля,  

А зямлі палюбілася сонца, –

Не ведаю я...  

Толькі знаю – не меней  

Налічвае год іх любоў,  

Чымся сонца праменьняў,  

Зямля – залатых каласоў.  

Маладая зямля,  

Як нявеста, а сонца – жаніх.  

Лета – час іх абдымкаў,  

А восень – час ростані іх.  

Час чаканьняў – зіма,  

А вясна – час чаканых сустрэч,  

Час шчасьлівай любві:  

Сьлёзы – прэч, крыўды – прэч, хмары – прэч.