Гэта даўна было.

Каб дайсьці да тых дзён,

Адцьвілі б, пасівелі гады,

Шмат стаптаў бы лапцей

I знасіў бы ня менш

Дзьве ці, можа, і тры барады.

Але я быў і там.

Пэўна ж не пехатой,

А на крыльлях легэнды

Матулі маёй.

Ёсьць куток на зямлі,

Дзе крыніцы звіняць,

З трысьнікамі гавораць азёры,

Дзе на кожнай сьцяжыне

Курганы стаяць,

Векавечным парослыя борам.

Ёсьць куток на зямлі

Казак, песьняў, і мар,

I вясёлкавых, красачных сноў,

Дзе і папараць на'т

Расьцьвітае-гарыць

У купальскую ноч.

Ёсьць куток на зямлі:

Дзень адзін пражывеш –

Назаўсёды цябе зачаруе.

I дзе б ты ні хадзіў,

Кім бы потым ні быў,

Сум-тугу за тым краем пачуеш.

Даўна гэта было...

Але што значыць нам

Глянуць ўдалеч праз горы-гады!

Толькі трэба усім,

Хто паслухаць прыйшоў,

Быць адважным і быць маладым.