|
|
Першая баразна
*** Зярнятак жменю я трымаю...
*** Вы пытаеце: чаму пяю?..
*** Ранак абудзілі пілы...
*** Белым буслам цішыня...
Вучань цесьляра
*** Што такое шчасьце...
На плошчы Перамогі
Сонца не заходзіць
*** Іду з навостранай сякерай...
Дыялог маці з дачкой
*** Сухмень ніколі не ў пашане...
Кранаўшчыца
*** Балелі косьці...
*** Чародку хмар пасе жаўрук...
*** Вады азёрнай цеплыню...
*** А помніцца: рабілі скідку ў працы...
Партызан у палоне
*** Першага сьнегу сьвятло...
*** Пакрыўдзяць, а я не заплачу...
*** На полі гоман ля дубоў...
В+З=
Мірскі замак
*** Пакінуў вецер...
*** Рака бярозы упадае...
*** На мяккім узгорку падушкі...
Жытнёвае поле
Плача маці
Лясной дарогай
Вада
*** Асірацелы шпак у клетцы...
Ленін ля Разьліва
Далёка ад вёскі
Дзікі агрэст
*** Адшумелі дажджы, адскакалі...
*** Гараць апалыя лісты...
*** Празь цябе, я знаю, празь цябе...
*** Дамоў...
*** Мінулым летам абмялела рэчка...
*** Абуджаць умею гоні...
*** Радзімая ваколіца...
*** Плот, як барыкада...
У гасьцях
*** Маўклівасьцю ты не карай...
*** Далёкі продак наш у цемры рос...
Цалуе маці сына
*** Пасьля дажджу дарога палявая...
*** Белай хмарай вецер...
*** У парку шумным ля дарожкі...
Поле
Ля помніка Коласу
*** Тысячы гадоў назад...
*** Буслы сьвяткуюць дзень вясны...
*** А я ня плакаў, хоць губляў...
*** Болей дрывасекаў – меней дрэў...
*** Сон прыходзіць да маці...
Бяроза
Прыедуць дзеці
*** Усё яшчэ сьвятлом...
*** Зайшла усьмешка у купэ...
У час вучэньняў
*** I толькі ў вёсцы зьнікла стома...
*** Ходзячы дарогамі зямнымі...
*** Я зьвязаны з табой, масток...
*** Ёсьць на Валожыншчыне...
*** Плача маці. Я хварэю...
*** Пагарэлі ў небе хмары...
*** Зайздрошчу зоркам, што даўно згарэлі...
*** Дамоў прыехаў я з надзеяй...
*** Ноч адкрасавала...
*** Мялеюць рэкі, сохнуць травы, дрэвы...
Буслы Скарыны
*** А мяне не патрэбна Вам клікаць...
*** Вечальле прасьвечана...
*** Ад марозу пасівелі травы...
Памёр чалавек
*** Гальлё зьбіраць не пасьпяваю...
*** Першы сьнег, нібыта шчырасьць...
*** Вясна ў цябе вавёркай...
*** Холад ля хаты пасе сьнегіроў...
*** Пасадзіў ля гаю куст агню...
*** Прапахлі скошанай травой...
*** Не наступлю вясною на ручай...
*** У печцы варыцца агонь...
*** Патух касьцёр зары...
*** Трава жыве на валуне...
*** Вясной люблю блукаць па сасьняку...
*** Зорак назьбіралі птахі...
|
|
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Зярнятак жменю я трымаю... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Вы пытаеце: чаму пяю?.. ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ранак абудзілі пілы... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Белым буслам цішыня... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Што такое шчасьце... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Іду з навостранай сякерай... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Сухмень ніколі не ў пашане... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Балелі косьці... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Чародку хмар пасе жаўрук... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Вады азёрнай цеплыню... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
А помніцца: рабілі скідку ў працы... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Першага сьнегу сьвятло, Ты для мяне, як сьвята. Сонца памалу ўзыйшло З коміна крайняй хаты. Вецер сьцяжыну маю Ноччу замёў на лузе. Ціха на ганку стаю, Сьнег патушыць баюся.
7.XII.1982.
|
Пакрыўдзяць, а я не заплачу. І толькі губу прыкушу. Ня я па сьцяжыне праходжу, Сьцяжына цячэ праз душу. Агонь раскладуць каля дрэва, Мне рукі апаліць касьцёр. Нібыта хлапчук, я заплачу, Захоплены гутаркай зор. Я дома, я не заблуджуся, Хай часам сьцяжыну згублю. І птушку суцешу малую, І кіну зярнятка ў зямлю.
29.IX.1982.
|
На полі гоман ля дубоў... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Мірскі замак, як баляда. Не вятры пяюць, А стрэлы – Час вядзе сваю асаду. Вось і брама зарыпела. Пераможцамі турысты Перапоўнілі сьцяжыны. Чую голас ганарысты: «Я адбіў сабе цагліну». – Мо' і нам узяць, паслухай? Ды сяброўка пабялела... Ёй здалося: праляцела Прашчура страла ля вуха.
21.IX.1981.
|
Яўгену Гарадніцкаму
Пакінуў вецер Два лісты у хаце: Адзін ад бацькі, А другі ад маці. Пруткі мільгаюць, Быццам бліскавіцы – Матуля вяжа, І табе ня сьпіцца. Зноў бацька Да вядра ідзе напіцца, Рыпіць падлога, І табе ня спіцца... Пакінуў вецер Два лісты у хаце: Адзін ад бацькі, А другі ад маці.
22.IX.1982.
|
Рака бярозы упадае... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
На мяккім узгорку падушкі... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Цыбулю мама у вянкі пляце, Нібыта дочкам заплятае косы. Ёй чуецца ў задумнай немаце Гадоў забытых гоман шматгалосы.
1979
|
Ад сьнегу сьветла ў шэрым сасьняку. Сарока увязалася за мной. Сьцяжыны, як рачулкі у раку, Бягуць, каб стаць дарогаю лясной. Нібыта ў ветразь, у маю сьпіну За дзень замораныя дзьмуць вятры. Тут дзесьці блізка шум ракі заснуў, Каля якога раскладаў кастры. Мне зараз не хапае іх цяпла І шуму задуменнае ракі. Вядзі мяне, дарога, да сяла – Сагрэюць добрым словам землякі.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Асірацелы шпак у клетцы Сьпяваць ня хоча для людзей, Ня рад ён сонцу, першай кветцы. Быў чорны – стаў яшчэ чарней. Шпакоўня зноў прымацавана, І ўлёгся вецер у траве. Не зажывае ў птушкі рана, Ды прага вышыні – жыве.
1978
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Пікі вострыя ў агрэста Дзеля самаабароны? Каркаюць загучна нешта Здрады чорныя вароны. Совы страху глуш вартуюць. Ад мяне ў дупло ўцякаюць. Сьцежку грэю я лясную, Да бяссонца прывыкаю. Ці агрэст мяне прызнае? Дабрыню сустрэў у пікі. Дабрыні мо' не хапае? Ён для ласкі вельмі дзікі. Ад сарок вакол пярэста, І стаю я незьдзіўлёны: Пікі вострыя ў агрэста Дзеля самаабароны.
9.II.1981.
|
Адшумелі дажджы, адскакалі... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Гараць апалыя лісты, І дым галіны дрэў бінтуе. Па садзе холад малады Зь вятрыскам весела вандруе. Сьцяжына дрэмле ля агню – За лета шмат папрацавала. Цяпло ўцякае ў вышыню – Сяброў у садзе вельмі мала... Дымяць апалыя лісты, І над зямлёй гусьцеюць хмары. Вітаю холад малады, А час сьлязой бяжыць па твары.
3.III.1981
|
Празь цябе, я знаю, празь цябе Гэтак сьветла сёньня на двары. Вогнішча рабіньніку дзяўбе Сьнегірок – вясёлы сын зары. Любая, усьмешкі не хавай. Валасы не запляці ў касу. Хай вачэй сьвітае сінява. Я сьняжынкі, як букет, нясу. Не данёс. Букет расьцьвіў сьлязой. На сьлязу увагі не зьвярні. Паглядзі, над белаю зямлёй Белы дзень на сонечным кані. Ты ўсьміхнулася, і мне сьвятлей. Сьнегірок, як меншы сын зары, Падлятае да цябе бліжэй. І яму ты ўсьмешку падары.
3.XII.1980.
|
Дамоў, дамоў – ляскоча электрычка. Дамоў, дамоў – грукоча гулка гром. І я гляджу: па шыбах кропель зьнічкі Малююць сьцежкі, што вядуць у дом. Дамоў, дамоў – да песьні салаўінай. Дамоў, дамоў – да песьні жаўрукоў, Пакуль прыходзіць сустракаць сьцяжына, Уплеценая ў хвалі каласоў.
14.V.1980.
|
Мінулым летам абмялела рэчка, А гэтаю вясною зьнікла рыба. Гавораць, гэта ад таго, што часта Шафёры ў рэчцы сталі мыць машыны... Цяпер да рэчкі зь вёскі ўжо ня ходзяць, Вось толькі адзінокая бабуля, Што ля ракі жыве ў сівенькай хаце, Хоць зрэдку – мые ў ёй бялізну, бульбу. Усе зьдзіўляюца, як гэта рэчка Да сёньняшняга дня не перасохла. Я думаю, таму, што ля ракі Жыве яшчэ сівенькая бабуля.
28.VII.1980.
|
Абуджаць умею гоні... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Хведару Чэрню
Радзімая ваколіца, Зялёная гара. А сонца торбай коціцца, Паўнюткаю дабра. І нам у шчасьце верыцца, Як верыць нам сяло. Сарока побач верціцца: – Вам падзялю дабро. Вачамі вокан квецяцца У вішняках дамы: – Сьвятло у нас ня дзеліцца, Валожынскія мы!
12-13.V.1982.
|
Плот, як барыкада... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Маўклівасьцю ты не карай... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Далёкі продак наш у цемры рос, Са страхам узіраўся у сусьвет. А птахі узьляталі да нябёс, За імі стрэлы не ляцелі ўсьлед. Ды сьмелы і мудрэйшы зь іх, Зрабіўшы крылы, кінуўся з гары... І продкі ўсё ж адчулі хоць на міг, Што людзі ўжо яны, а не зьвяры. І колькі продак ні пускаў стралу, Са зроку не губляў яе... І ўсё ж яна пакінула Зямлю І праз сусьвет ракетаю плыве.
1978
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Пасьля дажджу дарога палявая... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Маладыя гады, Маладыя жаданьня!.. #М. Багдановіч
Белай хмарай вецер Чыста неба выцер. Засьвяціла поўня, Як сьвятло ў вакне. А на лаўцы цесна. Восеньская песьня Сад самотай поўніць. Сэрцы хай міне. Прарастаюць зоркі. Цепліцца гаворка. І твая усьмешка Птушкай чысьціні. Хай сярдуе вецер, Застаёмся ў леце... Маладая сьцежка, Маладыя дні.
10.XI.1982
|
У парку шумным ля дарожкі... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Тысячы гадоў назад... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Буслы сьвяткуюць дзень вясны... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
А я ня плакаў, хоць губляў... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Болей дрывасекаў – меней дрэў... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Сон прыходзіць да маці... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Усё яшчэ сьвятлом... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Зайшла усьмешка у купэ, Пакінула мне шклянку чаю. А я сягоньня ад цябе На самы край зямлі ўцякаю. Танцуе лыжачка, зьвініць. Праз фортку безь білета вецер Залазіць, просіць: «Не гані...» Загрукаў мой цягнік увечар. Ізноўку чую: «Ад’язджай...» І колы ляскаюць: «Нялюбы...» Я моўчкі п’ю халодны чай, Балюча апякаю губы.
28.IX.1982.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
I толькі ў вёсцы зьнікла стома... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ходзячы дарогамі зямнымі... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Я зьвязаны з табой, масток... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ёсьць на Валожыншчыне вёска Пугачы, Дзе рэчышчы сьцяжын не зарасьлі ў лугах, У агародчыках красуюць касачы, Буслы на захад сонца коцяць па дубах. У сэрцах ёсьць таксама вёска Пугачы, Таму сьцяжыны не губляюцца ў лугах, У агародчыках красуюць касачы, Буслы на захад сонца коцяць па дубах.
29.IV.1980.
|
Плача маці. Я хварэю... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Пагарэлі ў небе хмары... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Зайздрошчу зоркам, што даўно згарэлі... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Дамоў прыехаў я з надзеяй... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Ноч адкрасавала... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Мялеюць рэкі, сохнуць травы, дрэвы... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
А мяне не патрэбна Вам клікаць... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Рыгору Барадуліну
Вечальле прасьвечана, Як сьляза матулі. Выбухамі сечана, Хвалі не заснулі. Гай задумліва стаіць. Ля вады дрыготка. Човен у тумане сьпіць Бацькавай пілоткай. З раніцаю радзіцца Бусел над зямлёю. І сяброўства ладзіцца З полем і сяўнёю. Сьцежка ў белы сьвет бяжыць, Думкі – да хатулі. Плешча Вечальле душы Песьняй пра матулю.
10.VIII.1982, в. Пугачы
|
Ад марозу пасівелі травы... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Гальлё зьбіраць не пасьпяваю... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Першы сьнег, нібыта шчырасьць... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Вясна ў цябе вавёркай... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Холад ля хаты пасе сьнегіроў. Сонца замецена сьнегам у полі. Бацька дадому сьцяжыну прывёў, Сьледу ня бачна ва ўсім навакольлі. Аб даланю ён цярэ даланю, Тупае весела, курыць цыгарку. Маці гаворыць: «Ідзі да агню». Бацька сьмяецца: «А лепей бы чарку». Мурзік на печы ля нас не ўсядзеў, Скочыў да бацькі за стол, на калені. Воўну і песьню матуля прадзе, Не заўважае сьлязы ў задуменьні. Гэты малюнак прыпомніўся зноў. Аркуш паперы ў мяне прад вачамі. Полем, дзе сонца пад бельлю сьнягоў, Песьня матулі плыве за плячамі.
22.IX.1982.
|
Пасадзіў ля гаю куст агню... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Прапахлі скошанай травой... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Не наступлю вясною на ручай... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
У печцы варыцца агонь... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Патух касьцёр зары... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Трава жыве на валуне, Глядзіць расой удалячынь. Там коньнікі ўзьвірылі пыл, Дарозе весела цячы. Маланкі трэшчын на шчытах, А на мячах чужая кроў. Там за ракою на зямлю Садзіцца хмара груганоў. І аб сынах зямлі званы Гавораць небу ўсё гучней. Прамчалі коньнікі, і пыл Замёў траву на валуне.
|
Вясной люблю блукаць па сасьняку... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Зорак назьбіралі птахі... ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
|