РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Максім Танк
Даведка
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Прайсьці празь вернасьць
*  *  *
Я спытаў чалавека,
Які прайшоў праз агонь,
I воды,
I медныя трубы:
– Што самае цяжкое
На гэтым сьвеце?
 
I ён адказаў:
– Прайсьці празь вернасьць.
 
1976
 
 
 
 
У Вільнюсе
Ня знаю, што магло расчуліць
Мяне між вільнюскіх муроў.
Мо' тое, што тут столькі вуліц
Зь імёнамі маіх сяброў?
 
Ну як жа іх не пераведаць?
I я за ценем сваіх дум
Па пераходах, пераездах,
Знаёмых вуліцах іду.
 
Званю. Мне дзьверы адчыняюць.
Не застаю сяброў былых,
I шмат хто, зьдзіўлены, пытае:
Няўжо іх знаў і помню іх?..
 
Няўжо іх знаў няўжо іх помню?
Чаго ж бы ў дзьверы грукаў я,
Чаго ж бы кожны раз у поўнач
Блукала песьня тут мая?
 
1976
 
 
 
 
*  *  *
Выпаў першы сьнег.
Радасьць малым дзецям зь яго
Будаваць белыя казачныя замкі,
Ляпіць белых сьнегавікоў,
Разрысоўваць яго
Белымі сьлядамі
Сваіх лыж, канькоў, санак.
 
Ды нехта выцягнуў дыван
I пачаў выбіваць зь яго пыл
Розных сварак, нязгод, забабонаў...
I адразу неяк
Сьнег пашарэў
I ўвесь сьвет пашарэў
I змоўк сьмех дзяцей.
 
1976
 
 
 
 
*  *  *
Абвясьцілі: паэт!
А я ім не зьбіраўся быць,
I не стараўся быць,
I не хацеў быць.
I пра гэта
Добра знае агонь,
На якім я паліў
Свае вершы.
Я перакананы:
Агонь умее маўчаць.
Няўжо мяне выдаў
Попел?
 
1976
 
 
 
 
*  *  *
Тры крумкачы...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Старажытныя амфары.
Гэта, што была з вадой,
Расказвае пра дзяўчыну,
Якая зь яе спаталяла смагу.
Гэта, што была зь віном,
Расказвае пра песьні,
Якія сьпявалі на сьвяце Дыяніса...
Але чаму зь іх адна маўчыць?
Няўжо была ў ёй цыкута?
 
1976
 
 
 
 
Ледзяшы
Ледзяшы – першыя ластаўкі вясны.
Пад яе сонечнымі ласкамі яны
 
Сьпярша пачынаюць плакаць,
Потым, прыгрэўшыся, празь сьлёзы, небаракі,
 
Пачынаюць сьмяяцца, зьвінець,
Будзіць на вербалозе брэдзь,
 
Сваімі дзюбамі прабіваць каля плота
Нашуфляваныя ветрам сумёты.
 
А вечарам, калі прымаразак дыхне,
Скурчацца зноў пад страхой, на акне.
 
Возьмеш каторага ў рукі, пацалуеш:
– Ну, што зажурыўся? Вясна ідзе, чуеш?
 
1976
 
 
 
 
Сакавік
Сьпіць, стаміўшыся, вецер
Ля імшарнай крыніцы.
Нішто не варухнецца,
Толькі неба іскрыцца.
 
Сакавік наступае,
З плеч кажух свой скідае,
Яму горача быццам,
Скінуў і рукавіцы.
 
Нават шапку-вушанку
Запусьціў на асіну,
Дзе сінее на ранку
Ценем цецеравіным.
 
1976
 
 
 
 
Пасьляваенны збор грыбоў
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Непадсудная
Я на яе хацеў у суд падаць
За скрадзены мой сон,
Парушаны спакой
I за сваё,
Як пелася ў старых рамансах,
Разьбітае сэрца.
 
Ды сьледчы,
Перагарнуўшы –
Ад рымскага да нашага –
Ўсе фаліянты права,
Разьвёў са спачуваньнем рукі:
– Непадсудная.
 
1976
 
 
 
 
*  *  *
Песьня мая – каўчэг,
Які я збудаваў,
Каб з патопу гадоў
I сусьветных канфліктаў
Цябе ўратаваць.
Я ж застаюся на мейсцы,
Каб пад цяжарам
Любові да цябе
Не пайшоў на дно
Гэты каўчэг.
 
1976
 
 
 
 
*  *  *
Ад гора – усё ў сьвеце няміла,
Ад шчасьця – час хутка мінае,
Ад хмелю – марнуюцца сілы,
Ад славы – сяброў убывае...
Вось тут і спыніся на нечым
У гэтым жыцьці, чалавеча!
 
1976
 
 
 
 
Самакрытыка
Я знаю, што страшэнна адстаў
Ад свайго часу:
Даўжэй ад усіх данашваў шырокія штаніны,
Апошні галасаваў за міні-спаднічкі,
Да гэтага часу добра не авалодаў
Тэхнікай завязваньня гальштука,
Не адпусьціў доўгіх валасоў,
Не навучыўся штодня мяняць сваіх поглядаў,
Хварэю на старую хваробу сэрца
I працягваю пісаць у рэалістычным стылі.
 
I таму вам мяне хіба няма чаго слухаць.
 
1976
 
 
 
 
Бутэлькі
Вечарам зачыняецца
Магазын пустой тары.
Нейкі час там пануе цішыня,
А потым, перазвоньваючыся,
Пачынаюць бутэлькі знаёміцца
Паміж сабой.
Больш за ўсё
Тут чэшуць языкі
Сусьветныя зводніцы-балбатухі
З-пад гарэлкі, піва і віна.
Дзе яны толькі не пабывалі –
На базарах, на ўлоньні прыроды,
У розных пад'ездах.
Колькі яны ведаюць
I сьмешных, і трагічных гісторый,
У якіх удзельнічалі яны!
А якая ў іх сакавітая і крутая мова!
Каб пачуў паставы,
Адразу схапіўся б за сьвісток.
Больш салідна паводзяць сябе
Бутэлькі з-пад каньяку, шампанскага.
Яны пераважна абменьваюцца думкамі
Аб міжнародных падзеях,
Аб навуковых праблемах,
Жанчынах, моладзі.
I зусім ціхонямі стаяць
Бутэлькі з-пад «Нарзана»,
«Есентукоў», «Баржомі».
Часам яны толькі пакашліваюць,
                                                                        уздыхаюць,
Як тыя, хто іх апаражніў.
 
1976
 
 
 
 
Рэчка
Як мы выпрасталі гэта рэчышча,
Абсадзілі цяністымі клёнамі,
Дно ачысьцілі ад рознай нечысьці –
Плыві, рэчка, шляхамі зялёнымі.
 
Яна ж, з паводкі скарыстаўшыся,
Змыла грэблі і зноў туды рынула,
Дзе пад ветрам шумяць, расхістаўшыся,
Яе даўнія сосны бусьліныя.
 
1976
 
 
 
 
*  *  *
Перш выбіраў я вуліцы,
Дзе гуляла-жыло маё сонейка,
Дзе пыл «Лявоніхі» курыцца
Пад перазвоны гармоніка.
 
А зараз – ці вечар, ці раніца –
Іду за ўспамінамі сьледам я,
Там, дзе сябры не страчаюцца,
Дзе ніхто мяне ня ведае.
 
1976
 
 
 
 
На экзамене
У мяне спыталі:
– У якой імпэрыі
Не заходзіла сонца?
Я адказаў: – Толькі ў адной –
У імпэрыі паэзіі...
 
I праваліў экзамен
Па гісторыі.
 
1976
 
 
 
 
Татуіроўка
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Ода на сьмерць кардынала I. Давелона
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
У Хірасімскім музэі
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Фудзіяма
Экспрэс разгневаным драконам
Ляціць, глытаючы масты,
Тунелі змрочныя, адхоны,
Рэклям барвовыя шчыты.
 
Нібы тайфун вагон хістае,
Ды ён жыве сваім жыцьцём:
Хто піва цягне, хто чытае
Або змагаецца са сном.
 
I раптам – быццам раю брама
Раскрылася. Гляджу ў вакно:
Перада мною Фудзіяма
Ў сваім вясеньнім кімано.
 
На галаве – блакіт бяздонны,
На плечах – белізна сьнягоў,
Аперазаны стан зялёнай
Імглой квітнеючых садоў.
 
Аж сьцішыліся ў захапленьні
Усе, прагнаўшы стому, сон.
I я красе яе вясеньняй
Аддаў паклон.
 
1976
 
 
 
 
*  *  *
Заўсёды вабілі мяне
Нябёс прасторы,
Ды прыпазьніўся я, відаць,
Ляцець да зораў.
 
Не падыходжу па гадах
I рытму сэрца
Быць касманаўтам і блукаць
Дзесь у сусьвеце.
 
Таму часьцей вандрую я
Ў сусьвет лірычны,
У глыб душы, якая ў нас
Ня менш касьмічнай.
 
1976
 
 
 
 
Начная варта
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Цьвіце сакура
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Хаціка
На дзесяты дзень
Трэйцяга месяца гэтага года
Горад казачны Нару
Наведаць мне выпала шчасьце.
А ў тым горадзе
У старажытнай драўлянай сьвятыні,
Пяціярусным небам укрытай,
Яшчэ большае выпала шчасьце –
Пазнаёміцца з Будам самім.
А калі ад яго я выходзіў,
Дык найбольшае выпала шчасьце –
Сустрэцца з прыгожай Хацікай,
Безь якой,як гавораць
Зь дзён Аматарасу
На зямлі была б вечная ноч.
 
1976
 
 
 
 
Такасага
Каб любві і вернасьці
Лівень не разьліў
Каб ніякі сівер
Душ не астудзіў,
Каб не разарваў рук
Ні агонь, ні меч,
А жыцьця нягоды
Не сагнулі плеч –
Тройчы абмяняемся
Кубкамі сакэ,
Кубкамі вясельнага,
Хмельнага сакэ!
 
1976
 
 
 
 
Перайманьне кенінгаў
На полі вікінгаў
Гуляе брат агню.
Дом птушак
Распадаецца ад грому.
Марскому час, Алаф,
Прыпынак даць каню,
Вясло крыві –
Свой меч павесіць дома.
Пакуль ня згасьлі месяцы
Ілба твайго,
Рукой – краінай
Залатых пярсьцёнкаў –
Як скальд, удар
Па вадаспадах гор,
Па зьзяньні поўначы,
Па струнах сосен звонкіх.
Няхай заглушыць песьня
Крумкачыны крык,
Няхай праславіць песьня
Адпачынак пік!
 
1976
 
 
 
 
*  *  *
Як перапісвацца з табой,
Калі расстаньня боль
Ўсё нарастае,
А паміж небам і зямлёй –
Паміж алоўкам і паперай –
Маланкі прабягаюць?
 
1976
 
 
 
 
*  *  *
Амаль на краі сьвету,
Сярод верасавішчаў,
Разбуджаная ветрам
I ручаін ігрышчам,
 
Вясеньнім небазьзяньнем
I соек пераклічкай, –
Нібыта на выданьні,
Цьвіце лясная дзічка.
 
Сваты ж марудзяць недзе.
Мо' зьбіліся з дарогі.
I толькі два мядзьведзі
Танцуюць ля бярлогі.
 
А ў самай нэтры дзікай
Зьвініць ляшчэўнік гібкі,
Там камары-музыкі
Наладжваюць скрыпкі.
 
1977
 
 
 
 
Птушкі
Вось лятуць над намі
Сінія птушкі ветру,
Чырвоныя птушкі лістоты,
Шэрыя птушкі хмар,
Барвовыя птушкі гадоў.
 
Выйдзі на ганак!
Кінь ім хоць жменю зярнят,
Каб яны так хутка
Не адляталі.
 
1977
 
 
 
 
Вернасьць
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Усё больш і больш у небе
Рэактыўных журавоў,
I штучных зор, і спадарожнікаў,
I смогавых аблокаў.
 
Усё часьцей –
Замест зязюлі-варажбіткі,
Што ўсім прадказвае,
Колькі жыць, –
Мяне будзіць голас дыктара,
А потым – каманда:
– Расстаўце ногі на шырыню плеч
I пачынайце схіляцца!..
 
А за былой за стронгавай рачулкай,
Пахаванай у бэтонных трубах,
Раскінуўся такі
Пэйзаж індустрыяльны,
Які намаляваць не хапае ў мяне
Ні вангогаўскіх фарбаў,
Ні бэтховенскіх гукаў,
Ні акадэмічных слоўнікаў.
 
Хіба мне гэта толькі ўдасца
Пасьля наступнага прышэсьця
На Зямлю.
 
1977
 
 
 
 
*  *  *
Спрадвеку
Абсьледуем галяктыкі.
I пакуль што нідзе,
Апроч Зямлі,
Не знайшлі сьлядоў
Жыцьця.
Калі сапраўды
Мы – самотныя ў сусьвеце,
Як жа нам трэба з табой
Даражыць нашай
Дружбай!
 
1977
 
 
 
 
*  *  *
Вітаю знаёмыя сьцежкі,
Што дзесь пачаліся зь вясны,
Сваіх спадарожнікаў даўніх –
Пад сьвіткай імглы валуны.
 
Вітаю бярозы, якія
Ў зіму чарадою брыдуць,
I тыя вятры штармавыя,
Што мне несьціхана гудуць.
 
Гудуць, каб ішоў я за імі
I не аглядаўся назад,
Ішоў аж пакуль на дарозе
Ня ўкрые сьлядоў лістапад.
 
1977
 
 
 
 
*  *  *
Дай мне, ранак, свае песьні,
Перазвоны жаўруковы,
Калі я іду дарогай
Праз палі, лугі, дубровы.
 
Дай мне, дзень, свае любыя
Непакоі і клапоты.
Каб аж на плячах кашуля
Прапацела сёмым потам.
 
Дай мне, вечар, на вячэру
Хлеба чорнага акраец
I сяброўскую бяседу,
Што ніколі не змаўкае.
 
Дай мне, ночка, сваю цёмнач,
Каб яна мой сад укрыла,
У якім бы да сьвітаньня
Мне сьвяцілі вочы мілай.
 
1977
 
 
 
 
Прагноз надвор'я
«Заўтра, паводле прагнозу
Бюро надвор'я,
Будзе сонечны і бязьветраны дзень.
Тэмпература паветра – плюс 25°»...
 
Дзівакі сіноптыкі!
Няўжо яны ня ведаюць,
Што няма аднаго надвор'я для ўсіх.
У мяне, напрыклад,
Усё залежыць ад цябе:
Калі ня прыйдзеш, –
Кожны дзень будзе шэры і сьцюдзёны,
А калі прыйдзеш, –
Кожны дзень будзе сонечны і ясны.
 
1977
 
 
 
 
Зь дзёньніка д’ябла
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
На зары нашага крылатага веку,
Калі самалёты яшчэ лёталі
З хуткасьцю свойскае курыцы,
А з вышыні можна было бачыць,
Як цётка Аўдоцьця ідзе па ваду,
Як блішчаць павешаныя на плоце стаўбуны,
Як дзед Архіп смаліць сваю люльку,
I пра кожны рэйс пісалі газэты,
А пілотаў і пасажыраў,
Як рамантычных гэрояў,
Паказвалі ў кіно,
I пасьля кожнага пералёту
Можна было нешта напісаць
Аб сваіх уражаньнях, –
Цікава было лётаць.
Цяпер жа, калі з касьмічнай вышыні
Нічога не разгледзіш, апроч зор,
Да якіх мільёны сьветавых год,
Я ўсё больш і больш
Люблю хадзіць пехатой.
 
1977
 
 
 
 
Сталы
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Прачытаўшы рэкляму:
«Не прызначайце спатканьня
Ля нашага салона прыгажосьці,
Бо можаце памыліцца
I прызначыць спатканьне
Са сваёю бабуляй», –
Я пачаў асьцерагацца
Аблокаў, дрэў,
Людзей і падмаляваных,
Падрэтушаваных думак.
 
1977
 
 
 
 
Прыгоды з дажджом
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Я Гуліверам адпачыць прылёг.
Матыль-разьведчык на плячо прысеў мне,
За ім – камар, узброены клінком.
Мурашкі празь мяне дарогу пралажылі,
I павуцінай прывязаў павук
Мяне да дзьмухаўца, а жук пачаў быў
Пра перамогу нада мной трубіць...
I сьмешнай мне была іх мітусьня.
Ды раптам вецер пушчу разбудзіў,
I ажылі стагоднія дубы і хвоі,
Што на плячах сваіх трымалі неба
З лавінамі грымот і бліскавіц.
I я сябе адчуў упершыню
Такім жа сьмешным сьвету ўладаром,
Як гэтыя гаспадары лясныя.
 
1977
 
 
 
 
Кніга жыцьця
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Знаць хочаш, як цябе знайшоў?
Па зорах, што ўсьміхаліся,
Па кветках, што сярод лугоў,
Калі ішоў, віталіся,
Па салаўях, што ля дуброў
З табой пераклікаліся.
 
1977
 
 
 
 
Адлегласьць
Адлегласьць ад пункта «А» да «Б»
Такая ж, як адлегласьць ад «Б» да «А».
Што зьяўляецца аксіёмай,
Вядомай і дашкольнікам.
Чаму ж тады дарога дамоў
Карацейшая, як з дому,
Аб чым знае нават конь.
А дарога да цябе
Карацейшая, як ад цябе,
Аб чым сьведчаць мае ногі,
А дарога ад плуга да пяра
Карацейшая, як ад пяра да плуга,
Што сьцьвярджаюць
I мае крытыкі.
 
1977
 
 
 
 
*  *  *
Мініяцюрныя горы –
Малодшыя прапраўнучкі Фудзіямы –
Парослыя скарлавацелымі соснамі,
Дрымотнай цішынёй імхоў.
 
Месяц –
Самотная лодка
Шукальніка пэрлаў,
Які некалі ў хвалі нырнуў
I ня выплыў.
 
На беразе жанчына –
Сьлязамі апалены камень.
I я спыніўся,
Каб ёй не было так
Самотна.
 
1977
 
 
 
 
Ікабана
«У адной маткі больш цяпла, як у сотні,
У адной усьмешцы больш радасьці, як у сотні,
У адной слязе больш горычы, як у сотні,
У адных вуснах болып слодычы, як у сотні,
У адной кветцы больш бляску, як у сотні», –
Сказала мне пры расстаньні Іока,
Ісьціну слоў якой не магу, не хачу
I ня раю нікому аспрэчваць.
 
1977
 
 
 
 
*  *  *
Пайсьці мо' ў краму і цьвікі купіць,
Пілу зь сякерай ды перарабіць
Жыцьцё, каб зноў было магчыма жыць.
 
А можа, там прыдбаю і ключы,
Якія ты закінула ўначы,
Ключы ад шчасьця, мар маіх і сноў,
Каб да цябе яшчэ раз не прыйшоў.
 
1977
 
 
 
 
Гібакуша
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Восеньскі ручай
Ручай і так быў сьвеж і чыст,
Але калі бярозы ліст
Апаў, барвовы, як агонь, –
Такімі колерамі тонь
Расфарбавалася, што ўвесь
Застыў у захапленьні лес
I сонца бег спыніла свой...
О, як даўно, любоў мая,
Мы не страчаліся з табой
Ля восеньскага ручая!
 
1977
 
 
 
 
*  *  *
Дамовіліся:
Не хвалявацца,
Не злаваць,
Не раўнаваць,
Калі нехта з нас
Часам затрымаецца на працы
Або ў сяброў.
 
Мінае поўнач.
Першы раз адчуваю сябе
Так добра,
Толькі ніяк не знайду,
Куды ж ён прапаў, валідол.
 
1977
 
 
 
 
*  *  *
Калі нашчадкі будуць
(А яны часам любяць гэтым займацца)
Падлічваць, колькі раз памыляўся
У каханцы, ў сябрах,
У напрамку дарог, –
Хай улічаць:
Жыцьцё маё было такое кароткае,
Што на папраўкі памылак
Ніколі не хапала часу.
 
1977
 
 
 
 
*  *  *
Прайшла навальніца.
Зноў над парасонам бусьліных крыл
Разгараецца сонца.
А ў садзе ўсё ападаюць і ападаюць
Яблыкі грому, бомы расы
I кроплі маланак...
Пойдзем зьбіраць іх
На наша вясельле!
 
1977
 
 
 
 
Званіце, званіце!
Пакуль ня позна,
На скрыжаваньнях дарог
Лясных, палявых, горных,
Міжзорных
Трэба б напісаць:
«Калі заўважыце
Шкоднікаў прыроды
(Караеда, ці нейкую тлю,
Агонь, ці homo turistica,
Які чорт ведае што можа натварыць),
Хутчэй у пажарную ахову,
У міліцыю,
У «Хуткую дапамогу»,
На'т самому Богу
Званіце, званіце, званіце!
 
1977
 
 
 
 
*  *  *
І чым ты так вабіш, ня знаю,
Нябёсаў бяздонная сінь,
За казачныя небакраі
Ў нязьведаную далячынь!
 
Няўжо я, дзівак, спадзяюся
Другую радзіму адкрыць,
Як быццам бы безь Беларусі
Змагу я і дыхаць і жыць.
 
I ўсё ж, як Лятучы галандзец,
На яве, у марах і ў снах
Блукаю ў прасторах галяктык,
Да зор пракладаючы шлях.
 
1977
 
 
 
 
Марк Шагал
Вандроўны бог мяне
Ў Шагала дом прывёў,
У сьвет яго блакітных
Летуценьняў сноў,
Што, быццам прывіды
Мінулага жыцьця,
Ў дрыготкім зьзяньні сьвечак
Шабасных мігцяць.
 
– Ну, як там незабыўны
Віцебск над Дзьвіной
З маёй суседкай Ханай
I яе казой,
I зь Янкелем,
Былым рамізьнікам, які
За сінагогай жыў
На беразе ракі?..
 
Так, чуў я, чуў
Пра іх трагічны лёс
I чуў што з папялішчаў
Горад уваскрос.
Ён часта сьніцца мне,
На'т у Сэн-поль-дэ-Вэнс
Прыходзіць да мяне
Ў сьцягах чырвоны ўвесь.
 
Здаецца, бачу Пэна –
Чарадзея зноў.
Малевіча, Кандзінскага,
Былых сяброў,
Зь якімі некалі
Я з Замкавай гары
Глядзеў і захапляўся
Віцебскам старым.
 
Зямны яму паклон
Там перадай, глядзі ж!
Не за гарамі ўжо
Мяце мая зіма...
 
Рассталіся. Пайшоў я.
У будучы Парыж,
А ён – у Віцебск той,
Якога ўжо няма.
 
1977
 
 
 
 
Ракавінка з Кіпра
Купец ніказійскі ўгаварыў
Гэту ракавінку купіць,
У якой несьціхана
Міжземнае мора шуміць
I свой мае прытулак нібыта
Сама Афрадыта.
 
Ну, вядома, купец прыманіў.
Ні багіні ў ёй,
Ні шуму хваль ці аліў.
Толькі там, дзе яна
Перламутрава зьзяе,
Кроў параненай Кіпры зямлі
Выступае.
 
1977
 
 
 
 
*  *  *
Я часта гасьцюю ў спрадвечных дубровах,
Каб іхнімі фарбамі, гулам напоўніць
I амаладзіць, асьвяжыць сваю мову.
Іду праз ламачча, рагацьце, карчэўе,
Праз папараці, быльнягі для замовы,
Празь лесавіковыя верасавішчы,
Празь сьвет шматгалосы, шумлівы, барвовы.
I песьню маю атуляе зноў вецер
Зялёнай лістотай і пылам суквецьця.
 
1977
 
 
 
 
*  *  *
У далеч нязьведаную Задыяк,
Здаецца мне, кліча нібыта.
А я не магу і дагэтуль ніяк
Апошняй загадкі разблытаць:
 
За што мяне раскрыжаваць так змаглі
У гэтым сусьвеце каварным,
Прыцьвікаваўшы руку да Зямлі,
Другую – да зоркі Палярнай.
 
1977
 
 
 
 
*  *  *
Я ў захапленьні
                                    ад строяў тваіх,
Тваіх бранзалет,
                                    завушніц дарагіх,
Такіх дарагіх,
                            што сама ты
Да іх –
                малазначны дадатак.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Ты павіталася.
А я – усьцешыўся,
Але хутка выпусьціў з рук
Тваю далонь,
Не знайшоўшы на ёй
Сваёй
Дарогі жыцьця.
 
1978
 
 
 
 
Біяграфічны фільм
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Казка пра Сьмех
Загадаў быў тыран – Сьмех забіць
I пліту на магілу ўзваліць,
Каб ніколі яго не трывожыў.
Толькі дзіўнае дзіва: штодзень,
Хто паўз гэту магілу ні йдзе,
Тут стрымаць свайго сьмеху ня можа.
 
Узлаваўся тыран, загадаў
Тых караць, хто зь яго рагатаў.
Ды са Сьмехам ты як саўладаеш!
Ён на'т апанаваў вартавых –
І мячы, і рагаціны іх,
І турэмныя сьцены хістае.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
– Буду вечна кахаць.
– Буду вечна чакаць.
– Буду вечна помніць...
 
Словы, якія могуць
Нічога ня значыць
Для тых,
Каго кахаюць,
Каго чакаюць,
З кім разьвітваюцца.
I толькі знаюць
Іх сапраўдны цяжар тыя,
Хто кахае,
Хто чакае,
Хто яшчэ застаецца
Жыць.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Кожны раз,
Калі пасьля працы
Са сваіх рук змываеце
Сьляды сажы, пылу,
Смалы, фарбаў,
Сьляды няшчырых
Поціскаў, –
Асьцерагайцеся,
Каб ня змыць
Адказнасьці
За нечае жыцьцё.
 
1978
 
 
 
 
Калекцыянер сярэбранікаў
Яму ўдалося сабраць
39 сярэбранікаў Юды,
I ён павесіўся зь непамыслоты,
Што нехта
Перахапіў – саракавы.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Адны радаслоўную сваіх вершаў...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Час
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Браціслава
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Не сьпяшы, зіма,
Белым сьнегам крыць
Золата лістоў,
Водсьветы зарніц,
Сьцежкі на палях,
Нівы, курганы,
Маладую рунь,
Летуценьні-сны,
Песьню, што ў грудзях
Жаўруком зьвініць, –
Не сьпяшы, зіма,
Белым сьнегам крыць.
А лепш назаўжды
Зь ветрам замяці
Ліхалецьця дні
Ў нашай памяці.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Каб зрабіць першы крок,
Патрэбна нам
Рука маці;
Каб, спатыкнуўшыся,
Зноўку падняцца –
Вера ў дарогу;
Каб адчуць цяпло сонца –
Дружба;
Каб ня знаць адзіноцтва –
Радзіма.
 
1978
 
 
 
 
У плянэтарыі
– Вось гэта –
Сьпіральная гялактыка,
Гэта – Эліптычная,
А гэта – кольцы Сатурна...
 
А я падумаў:
Дзівакі астраномы!
Няўжо яны ня бачаць,
Што гэта –
Выратавальныя кругі,
Кінутыя некім
У Сусьвеце?
 
1978
 
 
 
 
Калісьці...
Калісьці гадзіньнікі
Ня так сьпяшаліся, як сёньня,
I кожны год меў
Намнога больш месяцаў
І сьвяточных дзён,
I лесьвіцы ў нашым доме
Мелі намнога менш прыступак,
I ўсе дарогі былі карацейшыя,
А вёсны – зелянейшыя,
А зімы – бялейшыя.
Расказваю ўнукам,
А яны, гарэзы, сьмяюцца,
Ня вераць.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Ізноў на той сьцежцы юнацкай,
Дзе кожны мне камень знаёмы,
Дзе вецер – калі б ні ішоў я –
Як Туба – ганчак наш калішні –
Ляцеў да мяне абдымацца;
Дзе, хоць і даўно я ў адлучцы,
Чакала бацькоўская хата,
Каса пад страхою бусьлінай
I сонца на вочапе студні;
Дзе грэліся на частаколе
Катамі збаны паліўныя.
Дыміла дымком мультановым
Шчарбатага коміна люлька.
Вось глуха, чуваць, за дубровай
Пакашлівае навальніца.
Дзяцей нехта кліча хавацца
Ад грому.
                      Стаю і чакаю:
Мо' хтось і мяне прыгадае.
Чакаю.
                А дождж пачынае
Крапліста шумець нада мною.
 
1978
 
 
 
 
Здымак бяз рэтушы
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Найбольш цікавыя начныя цягнікі...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Цяпер і ты не пазнаеш,
Калі мяне страчаеш.
Я не крыўдую. Іншым стаў.
Сам гэта добра знаю.
 
Але непадуладны я,
Як і раней, зьнямозе,
Хаця з усіх аазісаў
Застаўся на дарозе
 
Адзін, дзе нават ветру шум
Паклікаць не пакліча
I дзе зязюля па вясьне
Гадоў больш не адліча.
 
1978
 
 
 
 
Чылійскі сувэнір
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Трэска з дома Шэксьпіра
Прайшлі майстры ў былы Шэксьпіра дом,
Каб адрамантаваць вуглы старыя.
I іх сякераў перастук і гром
Абрушыўся на сьцены векавыя,
 
Пашчэрбленыя часам і дажджом.
I разбудзіў дні Страдфарда былыя,
Калі паэт тут бегаў хлапчуком
I слухаў, як норд-ост шалёна вые.
 
Я ля майстроў спыніўся. Прывітаў.
Зьдзівіліся нямала, што з-за сьвету
Прыехаў, каб наведаць дом паэта.
 
Тут нехта з трэсак вогнішча расклаў.
Я асьцярожна зь іх адну падняў,
Якая аказалася санэтам.
 
1978
 
 
 
 
Мы
На базары – мы купцы,
На лугу – мы ўсе касцы,
На вайне – мы ўсе байцы,
Ўсе гэроі, малайцы.
 
На вясельлі – мы сваты,
На радзінах – дык кумы,
За сталом – усе браты...
Не знайсьці такіх, як мы!
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Вы гаворыце,
Што не было
Ні Праметэя,
Ні Ікара,
Ні Дон-Кіхота,
Ні Данка...
 
Няўжо я памыліўся
I не на тую
Завандраваў планэту?
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Калі я адплыву з Харонам на рыбалку,
А прыйдзе час сяўбы – бярыцеся за плуг,
Са зборам ураджаю не марудзьце,
Бясед застольных не перапыняйце,
Не пакідайце недапітых чарак,
Губ недацалаваных, недапетых песень
I брам, адчыненых начной парою,
Каб хто каня траянскага ня ўвёў.
 
1978
 
 
 
 
Ланьцуцкі замак
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Кажаны
Ноч Хатыні
Зь пераліваў месяца,
З салаўінага сьвісту,
Зь перазвону бяссонных званоў...
Нячутнымі
Чорнымі маланкамі
Нада мною снуюць кажаны.
А можа, гэта
Клубы дыму
З усё яшчэ
Неастылых папялішчаў?
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Адны гавораць,
Што мы – зямляне.
Ня веру ім,
Бо адкуль бы ў мае сны
Заляталі зоры?
 
Другія гавораць,
Што мы –
Прышэльцы з сусьвету.
Ня веру і ім,
Бо не была б
Мне так дорага
Маці-зямля.
 
1978
 
 
 
 
Ганна
Цябе даўно назвалі б
Славутыя паэты
Багіняй, чараўніцай,
Афеліяй, Джульетай.
 
Я ж рад, што цябе клічуць
Звычайным імем «Ганна»,
Што аддаецца рэхам
У сэрцы несьціхана.
 
I ў час, калі прыходзіш
З палёў пахучых мятай,
I ў час, калі змаўкае
Хады тваёй стаката.
 
Я рад, што ты са мною,
Звычайная, зямная,
Якую не аддаў бы
За ўсе спакусы рая.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Пра сапраўдны смак хлеба
Трэба пытацца не ў таго,
Хто яго штодзень
Есьць абы-як,
А ў таго, хто яго
Не заўсёды бачыў
I каму ён ня раз сьніўся
I цяжка даставаўся.
 
1978
 
 
 
 
Просьба
Ты, што бяз болю даеш
Лістам ападаць,
Сьлязам расы
На маршчынах Зямлі высыхаць,
Агню дагараць
На перагарэлым кастры,
Рэху стозвоннаму
Гаснуць у цёмным бары,
Выраі край пакідаць
Верасьнёвай парой, –
Дай разьвітаньне мне лёгкае
Зь песьняй маёй.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Раюць мне выкінуць
Шчотку зубную ды брытву,
Сьвечкай пакой асьвятліць.
Ці – яшчэ лепш – лучынай,
На гарнітур начапіць
Каляровыя латы.
Кніжныя полкі запоўніць
Скептычным трызьненьнем,
Вушы прыўчыць свае
Да стадыённага рыку
Вочы – да чорных
Супрацьсонечных акуляраў,
Вершы пісаць ачмурэлыя
Ад наркатычнага чаду –
Каб стаць сучасным і модным.
Ды, як вядома, ня так
Гэта лёгка пазбыцца
Даўніх прывычак.
Гарбатага, кажуць,
Выправіць толькі магіла.
Знаць, застануся такім,
Якім наша зямля нарадзіла.
 
1978
 
 
 
 
Падслуханае
380
И звезда с звездою говорит.     
#М. Ю. Лермантаў

 
Гэта была першая
Пасьляваенная ноч.
Засыналі змораныя горам   
Папялішчы,
Нівы,
Хвалі рэк.
Толькі чуць было,
Паміж сабой гаварылі зоры:
– Асьцерагайцеся Зямлі,
На ёй – чалавек.
 
1978
 
 
 
 
Вяртаньне
Калі ў сваёй вандроўцы
Я адлучаюся далёка
Ад Радзімы
I ўжо ня чую яе
Пеўняў на зары,
Не адчуваю паху яе хлеба,
Ня бачу прызыўных яе агнёў,
А ў мае песьні пачынаюць залятаць
Чужыя птушкі, воблакі, вятры, –
Як блудны сын, вяртаюся дамоў.
 
Вось і сягоньня
Стаю ля бацькаўскага парога,
Чакаю: ці даруюць?
I ў той жа час
Аб новай мару Адысэі.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Колькі тут
На гэтай рэчцы было
Жартаў, сьмеху,
Калі, вяртаючыся зь сенажаці,
Па гальцы стронгавай,
Пявучым жвіры
Яе ўброд
Пераходзілі дзяўчаты,
Баючыся, каб як
Не замачыць сваіх спадніц
Або калі мы пераносілі
Іх на руках.
 
Ды нейкаму
Пераўтваральніку прыроды
Узбрыло рачулку гэту
Выпрастаць, і абязрыбіць,
I перакінуць мост,
Які мы зараз
Моўчкі пераходзім.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Паказваюць дом паэта.
Толькі рэстаўратары забыліся,
Што ў доме, у якім некалі
Ён нарадзіўся, жыў,
Не магло быць
Такога бэтоннага ганка,
Такіх глухіх сьцен,
Такой непрамакаемай страхі,
Шчыльна зашклёных вокан,
Такіх дзьвярэй з засовамі
I такога высокага парога,
I яшчэ – стоража.
Бо як бы да яго
Маглі ўсе залятаць вятры,
Усе птушкі, зоры,
Заходзіць усе дрэвы,
Кветкі, людзі,
Зь якімі ён дружыў.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Калі сваё пяро
Я зазямляю
У розных асабістых
Справах і клапотах
I пачынаюць, быццам
Па громаадводу,
Бліскавіцы слоў
Па ім сплываць
На белы ліст паперы, –
Усё часьцей
Лаўлю сябе на думцы:
Ці ў гэты час –
Трывожны і адказны –
Пра тое я пішу,
Што трэба
I як трэба?
 
1978
 
 
 
 
Тры чаркі
Пыталася дачка ў маці:
За каго выходзіць замуж,
Бо прыехалі тры хлопцы –
Тры малойцы ў пераведы.
 
Кажа маці: – Вазьмі чаркі,
Зь іх адну напоўні мёдам,
А другую – сваім потам,
Трэйцюю – сваймі сьлязамі.
 
Той, хто возьме чарку зь мёдам,
За красу цябе кахае;
Той, хто возьме чарку з потам,
За руплівасць цябе любіць.
 
А хто – чарку са сьлязамі,
Той жыць безь цябе ня можа
I цябе ў бядзе ніякай
Не забудзе, не пакіне...
 
1978
 
 
 
 
Сакавік
I сьнег ужо амаль што зьнік,
I дзень стаў больш праменны.
Ты ж скардзіўся на сакавік.
I ветраны і зьменны.
 
Ты, знаць, забылася, што ён
Быў сватам на вясельлі,
Што безь яго мы весьніх дзён
З табой ў жыцьці ня мелі б.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Што, зязюленька-вяшчунка,
Пець ты перастала?
Ці то ў жыце каласістым
Песьні пагубляла?
 
Ці то сонца ня так сьвеціць,
Ці то лес ня звонкі,
Ці то вецер завявае
З маўклівай старонкі?
 
Ці то, можа, ад таго ты
Пеці перастала,
Што ўсе леты маладыя
Перакукавала?
 
Вецер вее, гне калосьсе.
Залатое раньне.
Пракукуй хоць раз, вяшчунка,
Мне на разьвітаньне.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *

Ой у місті легіники       
Вместі  головамі.             
#Украінская народная песьня

 
Калі нельга нашым сэрцам
Ды пераклікацца.
Калі нельга нашым вуснам
У любві прызнацца,
Калі нельга маёй сьцежцы
З тваёй побач бегчы, –
Дык няўжо й галовам нашым
Нельга разам легчы?
Каб тады, як па-над намі
Згаснуць зараніцы,
Нам нязьведанае шчасьце
Магло сьніцца, сьніцца...
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Кій,
На які ў жыцьці не абапрэсься,
Нож,
Якім хлеба сябрам не адкроіш,
Кубак,
Зь якога вады не нап'есься,
Соль,
Якой гутарку, сьмех не падсоліш,
Дружба,
Ня зьведаўшая ліхалецьця,
Слава
Бяз працы мазольнай, упартай,
Слова,
Якое ня грэе, ня сьвеціць, –
Нічога ня варты.
 
1978
 
 
 
 
З даўняй казкі
Аднойчы
Спыніўся на раздарожжы
Перад камнем:
«Налева пойдзеш –
Сьмерць знойдзеш,
Направа –
Каня згубіш».
I я пайшоў налева,
Бо без каня
Які зь мяне ратай!
 
1978
 
 
 
 
У гасьцях
На фарфоравай талерцы
Танцуюць німфы.
 
Сяджу і любуюся.
Пытаюцца, чаму ня ем.
Трэба быць людаедам,
Каб з такой талеркі есьці.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
На ўскраі гаротнага поля...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Слова
Калісьці і я ў славутых
Шаманаў вучыўся замовам
I верыў ва ўсемагутнасьць
I ў сілу чароўную слова.
 
Ды пераканаўся потым,
Што слова тады мае сілу,
Калі яно зрошана потам
I з праўдай людской здружыла.
 
Таму я і кінуў у прысак
Шаманскія прымхі ды бубен,
А з сэрца свайго слова высек,
Што ляжа пад новыя зрубы.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Прыпісалі: спакой
I нейкія кроплі.
Забаранілі хадзіць,
I раптам бачу:
Сарваўся зь вешалкі
Мой капялюш,
А за ім – плашч,
А за плашчом
Ціха падаліся за дзьверы
Мае старыя сябры –
Дарожны кій
I боты...
Куды гэта яны?..
Ледзь дагнаў іх
На нарачанскай
Дарозе.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
На шчасьлівым месцы...
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
*  *  *
Прысьнілася,
Што я заблудзіўся
Ў сусьвеце...
I хоць даўно ўжо
Няма маёй маці,
Як малы,
Спалохаўшыся,
Пачаў яе клікаць.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
Якіх толькі
Не навыдавалі слоўнікаў.
Нават зьбіраемся выдаць
Марсіянскія ці касьмічныя
Для перагавораў з жыхарамі
Іншых планэт.
А да гэтага часу
Ня маем слоўнікаў
Рэк, азёр,
Лясоў, зьвяроў,
Птушак і рыб.
 
Можа, таму
Паміж імі і намі
Столькі
Нявырашаных спраў,
Прыкрых непаразуменьняў
I трагічных памылак.
 
1978
 
 
 
 
Лёс
На парыжскім на Блышыным рынку
Раз мяне паклікала катрынка.
Папугай з далёкага Самоса
Падарыў канверт мне з маім лёсам.
Я раскрыў канверт, пісьмо чытаю.
Што ж мяне наперадзе чакае?
А чакаюць мяне дні трывогі,
Новыя краіны і дарогі,
Новыя сябры, сустрэчы, страты
I ў бурлівым моры вал дзевяты...
Што ж, я ўдзячны, дружа выпадковы,
За мой лёс і шчодры і суровы,
Лёс, якому пазайздросьціць кожны
На шляхах жыцьцёвых падарожны.
 
1978
 
 
 
 
*  *  *
І нашто я калісьці
Памяняў Канька Гарбунка
На аўтамашыну!
Хоць у ёй
Сотня конскіх сіл,
Але зь ёй ні пагаварыць,
Ні падзяліцца
Сваімі клопатамі,
Ні даехаць
Да зачараванай царэўны,
Якая мяне чакае.
I не вярнуцца зноў
У краіну
Матчыных казак.
 
1978
 
 
 
 
Партызанская
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Мікалай Дворнікаў
Паэма
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙   ∙
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2022. Беларусь, Менск.