|
Хворы хлопчык з цацкай лёд на шыбе ліжа,
Да шчакі прымерзла сіняя сьляза.
Гэткі ціхі хлопчык, гэткі хлопчык рыжы,
Быццам я ці брат мой дваццаць год назад.
Чаму хмурны, хлопчык? Чаму сумны, хлопчык?
Рана табе думу асьвятляць сьлязой.
Адвядзі на цацку, калі ласка, вочы –
Лёд расьце на шыбе, востры, як лязо.
|
Гуляе з пацеркамі хлопчык,
А пацеркаў на нітцы пяць.
Парвецца нітачка аднойчы,
Маністы долу паляцяць.
Адну зьдзяўбе паджары певень,
Чатыры згубяцца ў мурог,
А бедны хлопчык на каленях
Параніць руку аб нарог.
|
Хлопчык пасьвіць коз на касмадроме,
Быццам лес – высокая трава,
У траве той хлопчык – чыста гномік,
Дзьмухаўцом пакрыта галава.
Сьветлы мой, бялюткі ты мой хлопчык,
Не страсай дадолу дзьмухаўцоў,
Запарушыш сіненькія вочкі,
Хто ж загоніць козачак дамоў?
|
Не выракалася жыта валошкаў,
Не выракалася поле бяроз,
Маці з абруса зьмятала крошкі,
Помнячы мой небагаты хрост.
– Помні ж і ты смак вады сьвятое, –
Часта казала мне і рукой
Сьлёзы хавала – нібы былое –
Сьлёзы сьвяцей ад вады сьвятой.
|
Мой дзед
спаць укладваў сваю галаву сівую
на Біблію,
бабуля – на сноп жытнёвы,
бацька – на ложа вінтоўкі,
а маці маю я ніколі не бачыў, каб спала, –
па пёрку, па два
ўсё зьбірае мне пух на падушку.
|
Ходзіць кругам усявышні сейбіт,
Поўню з сонцам за сабой вядзе,
Лёс зямны адбіты ў зорным небе,
Як аблічча сейбіта ў вадзе.
Лёс зямны адбіты ў зорным небе:
Будзе дождж, і засуха, і град,
Толькі сейбіт у сялянскім зрэб’і
Расьсявае жыта сярод ляд,
Толькі сейбіт у сялянскім зрэб’і
Поўню з сонцам водзіць за сабой,
Век ад веку ён зямлёй не грэбуе,
Век ад веку ён жыве зямлёй.
|
Дарога полем – да маці.
Дарога лугам – да бацькі.
Дарога рэчкай – да любай.
Але
І полем, і лугам, і рэчкай
Іду заўжды да Радзімы.
|
Бацька мой у год галодны
Каласкі зьбіраў на полі.
Так цяпер зьбіраю словы
Мовы любай, мовы роднай.
Беспадстаўныя папрокі:
Быццам мы не галадалі,
Быццам нам жывецца лёгка –
Поле нават не аралі...
Так скажу: ару я мову.
I бывае, ў непагоду
Стынуць вусны, мёрзнуць словы,
Я з хатолкай – год галодны.
I ад хутара да вёскі
Мову родную жабрую,
За вясьнянкі праўлю косы,
За былінкі ладжу збрую.
I ад хутара да вёскі,
І ад Пінска аж пад Шклоў
Кос палескіх пагалоскі
Зь непаўторным звонкім «о».
Ажываю, калі вырай
Пад нябёсамі курлыча,
Гэта ён радзіму кліча:
Кры-чаў, Кры-чаў, Кры-чаў, Кры-чаў...
Ажываю, калі сосны
Каля Рэчыцы сьпяваюць
Быццам маёй маці кросны
Чаўнаком прашылі памяць.
Ажываю... Ажывае
На Палесьсі тура ўздых,
Там цячэ вада жывая –
Мова прашчураў маіх.
Піць яе – не наталіцца
Пад пуцінай млечнай:
Лета – золак – шчамяліца...
Маці – мова – вечнасьць...
|
|
Аднойчы паміж Бэрлінам і Варшаваю
|
Зямля – мудрая калосьсямі,
прыгожая кветкамі,
моцная дрэвамі – родная зямля.
Аднойчы паміж Бэрлінам і Варшаваю
я трывожна задумаўся:
а якая яна мною?
Яе поле я яшчэ не ральліў,
яе лугі я амаль не касіў,
і лес яе не ўзгадавалі безь мяне.
Было мне такое сьненьне:
дзьве маці дзялілі сьлёзы па сыну,
што на чужыне ў жаўнерах.
Дзьве маці ў аднаго сына...
I былі яны такія родныя –
мая маці Марыя
і мая маці Радзіма.
Сьлязінкі іх цёплыя
і песьні іх сумныя
мне птушкі прынесьлі ў дзюбах
аднойчы...
Аднойчы паміж Бэрлінам і Варшавай
я трывожна задумаўся...
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Гэты свет — для размену манет…
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
Сохне трыснёг маёй памяці
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
Чалавек, які падтрымлівае агмень
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
***...І мяне натхняе воля…
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
***Якое б жыта ні ўрадзіла…
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
***Часта пытаюцца: як вершы пішуць?..
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
Трыпціх утульнага вогнішча
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
Асацыяцыя з начнымі матылькамі
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
Маналог Зміцера Жылуновіча
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
***Дарога ў жыцці і ў жыце…
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
Музыкам фальклорна-этнаграфічнага гурту «Свята»
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
|
