Рым
Выбраныя вершы: 2002 – 2010 Беларусь – Нарвегія
|
Til min Datter
Маёй дачцы Ксені
|
|
|
Вясна ідзе...
Давайце жыць вясной! –
каткамі на галінках любавацца,
глядзець, як растае зьляжалы snø,
і на апошнім лёдзе спатыкацца.
|
Усё, пра што ты думаеш,
існуе ў тваёй галаве:
высокае жыта за студняй,
цэбар, вада ў ім зялёная
i чорныя апалонікі —
заўтра ўжо камары…
…жыве ў тваёй галаве:
камізэля абходчыка жоўтая,
салодкі дым паравоза,
рэйкі Лібава-Роменскай,
дрэва лісткі маладыя
прыліплі да пальцаў школьніка…
… жыве ў тваёй галаве:
рыжы кажух дзеда i калаўрот на гарышчы,
леташнія кілбаскі сухія ў вялікім кашы,
фасоліны залацістыя ловіш у малацэ,
на прыпечку гостраць нож,
сякера ў калодзе, строгая
баба Грася на зэдліку
расплятае сівую касу,
тулава пеўня скача i кроў з гарляка пырскае
па хларафіле дварышча
i сьвежых альховых трэсках…
…жыве ў тваёй галаве:
рызьнік сонечным днём
узьехаў на панадворак
забраць старызну гадоў;
белыя ізалятары
часоў электрыфікацыі
бацька твой б’е натхнёна,
а потым крышыць курам
зь вераю, што пачнуць яны
несціся гарадзкімі
белымі-белымі яйкамі…
… усё, пра што ты думаеш,
існуе ў тваёй галаве:
ранкам раса першабытная,
рыбіны цела пругкае,
на выгане парнакапытныя,
па бруку рыдван грукае,
сабака яшчэ цёпленькім
зайца бярэ ў гнязьдзе,
i крапаюць верхнія кропелькі
па ніжняй вадзе.
|
Успамінаю: плуг і лемяхі,
нарог, стальвагу, лейцы і каня:
ару дзірван і бачу, як з ляхі
скацілася малое жабяня.
Ару, а грудзі рве азон ральлі,
і конскі бок дрыжыць пад лейчыной,
і брат нясе падпахай хатулі —
мы садзім бульбу раньняю парой.
|
Што ж адбываецца? Што?
— Акупацыя!
Што адбываецца?
— Хам в кураже!
Трашчаць у эфіры мянтоўскія рацыі
і гáдзінай сыкае рускі гук “Же”.
|
Аднойчы я прайшоў яе наскрозь –
Радзіму, што прысьніў у снах трывожных.
І стаў шукаць зямное кулі вось
далёка ад айчынных раздарожжаў.
|
О так, я вярнуся i буду, як босы на вогнішчы;
о так, я вярнуся, таму што я той пралетар,
хто толькі свае адзначае купальлі й вадохрышчы,
і крэсівам словаў вялікі ўсчынае пажар.
|
Натальлі
Памятаеш, каханая,
быў сад, i конь малады
мокрымі тыцкаўся xpanaмі
ў крыжык твой залаты.
Яблыкі падалі. Весела
елі мы сьпелы ранэт.
Пасьля ты моўчкі павесіла
на гронку шыпшыны берэт…
Памятаеш, каханая,
ты мне шаптала ў далонь,
калі па зямлі неўзаранай
працокаў сонечны конь.
|
Што напісаць табе, каханая, з Нарвегіі,
дзе я жыву ў даліне сярод скал?
Не, я не перайшоў на стансы ды элегіі,
свой верш пляту я, быццам грубы трал.
Я словамі прыгожымі ня сьпешчаны…
Ты ведаеш, люблю я ў словах соль.
Пішу я, як другія сталі першымі,
а першыя пайшлі ў сівую золь.
|
Дачушцы Ксені
Насупраць маёй кватэркі
жыве дзяўчынка Зэйнаб,
частуе мяне цукеркамі i
дзеліць на ўcix кебаб.
Ёй толькі што два з паловай
споўнілася. Пакуль
расьце яна пад аховай
ад розных шалёных куль.
На рукі і з рук просіцца,
вялікай цацкай грыміць —
крыніца такога настрою,
што хочацца жыць i жыць!
|
Калі нічога не адбываецца,
тады на душы сум адбіваецца,
тады нічога не прамаўляецца,
i не сьвітае, i не зьмяркаецца.
Калі нічога з намі ня робіцца,
тады пачынаем мы хутка горбіцца,
тады нам даводзіцца целам пакутваць
i спадцішка дух свой прыпутваць.
Калі нічога ні з кім не здараецца,
тады ніхто нi ў чым i не каецца,
тады імкліва сваё забываецца
і ўжо ніхто нi з кім не вітаецца.
Калі нічога, што ў неба іскрамі,
калі ў вачах тваіх згаслі бліскаўкі,
калі не агонь ты, а толькі прысачак,
тады і ў мяне ня словы, а рысачкі.
Ах, што ж гэта больш нічога ня робіцца:
дабро ад зла нікім не бароніцца?
Ня йдуць да нас ні вогнепаклоньніца,
ні хітры француз, ні татарская коньніца?
Hiчora з намі не адбываецца —
xібa што жонка на кухні лаецца,
хіба што на трох мы паспелі затарыцца,
а перад тым у лазні папарыцца.
Нічога з намі не адбываецца?
Жывецца нам ціха i не паміраецца?
Ня веру! Павінна адбыцца штосьці,
як быццам у сэрца жалезныя восьці!
|
Штогод у сярэдзіне студзеня на неба над
запалярным нарвежскім гарадком Буда (Bodø)
вяртаецца свастыка адвечнага Сонца – гэта
значыць, што завяршылася Палярная Ноч i
пачынаецца Палярны Дзень.
|
|
|
16-ы дзень году!
Вітае тутэйшы люд
вяртаньне сонца на неба –
прыроды адвечны цуд.
Віншуюць мяне таксама:
маўляў, kommer sola i dag,
i я разумею саама,
я кемлівы, нібы грак,
які на ральлі вясеньняй
чакае свайго чарвячка…
О, момант прыходу трымценьня! –
нібы выпадзеньне цьвічка
з гнілое бэлькі цярпеньня.
Адчуйце ж: ідзе вясна
ў вашу душу эмігранта,
у змораную душу…
Не, зьехалі мы не па транты,
свайго нам хапала ільну
(блакітна-зялёныя мантры
уквецяць любую шашу),
а зьехалі мы, каб ня згаснуць
парою міжчасься i страт.
Дык скажам выразна i ясна:
Чакайце, мы kommer snart.
|
#І
Сьніцца, як часта сьніцца
рознае, ды пра адно:
чырвоны гіль i сініца,
i студні чыстае дно,
i хутар, дзе ты качаўся
на ячнай саломе ў таку,
за бацьку раней прачынаўся
i клікаў яго на раку.
У снах эмігрантаў весела,
у снах ёсьць работа i дом,
i маці, якая песьціла,
і строгі бацька з дубцом.
I сьніцца, як білі, як страшылі,
як часта быў сам па сабе;
змагаўся з каростай i кашлямі,
баяўся, як дзед, згарбець…
Усё там, у снах эмігранцкіх,
а болей, а болей вясны;
калготкі з дзірачкай, фанцікі,
год посны i год мясны;
Каляды — пара трывожная;
Вялікдзень — жыцьцё на ўздым!
I першыя асцярожныя
абдымкі i буські, як дым.
#IІ
Мне сьнілася: хутар бабы Параскі
i сад, якога ў яе не было;
белыя паскі, чырвоныя паскі,
i што жыло, i што не жыло.
Сьнілася: я на Радзіму вярнуўся,
сваіх абдымаю,
Жанчыну люблю,
якая мяне не чакала мусіць,
men#Men#нарв.#Але. я ня ганю яе, не хвалю, —
маімі ейныя вусны лаўлю…
Далей ня памятаю — прачнуўся
i вершам выпаў на чысты ліст,
волю даўшы сапраўдным пачуцьцям,
з крыкамі болю чаргуючы сьвіст.
|
Нe “народны”, а толькі родны,
не “заслужаны”, а слуга,
я пішу пра род мой нязводны,
што вядзе адлік ад плуга.
Бачу ўсё: як улазяць у скуру,
як аж плішчуцца вон з яе,
з польскім áкцэнтам кажучы — курвы,
а па-нашаму — бледаўе.
Што ж вы, сукі, на целе Краю
выкабельваеце кубло?
У спадзеве, што вашу зграю
абароняць сіла й бабло?
Не, шасьцёркі пятай калоны,
сыты сьмех ваш — то п’яны сон.
На пахмельле ж прасіць палону
цугам пойдзеце пад Закон.
Вось тады вы ўспомніце “права”,
“Канстытуцыю”, вашы “суды”…
У турэмнай наглядчыцы
Клавы канькаць станеце чыстай вады.
Вось тады, калі вашы каркі
ашчаперыць карцэра золь,
i турэмшчык, сын чаркі i скваркі,
адбярэ у вас нават соль,
вось тады зразумееце рэзка вы,
прарабы саюзных валют,
што пагарда да времени местного —
гэта шлях у тутэйшы грунт.
|
Адзінота. Адліга. Напуста
пражываю гады i дні
i чарнею душой, нібы луста,
наша луста ў чужым aгні.
Безь мяне вырастаюць дочкі,
не са мной мае жонкі сьпяць,
побач только нянавісьць крочыць,
за сьпіною выжлы хрыпяць.
Хто ж там прагне вершыкаў Славы?
Хто ў эфіры мой ловіць крык?
Я пicaў языкамі лавы,
а ў адказ мне — зьмяіны сык?
Што ж, лясы вызваленчай справы
зноў нашчадкам з нуля уздымаць.
Рыштаваньнямі, як аправай,
хай спрабуюць наш край абняць.
Там, у будучыні, магчыма,
белым днём народзіцца ён,
беларускі гэрой-мужчына
зь пераможным словам “Рубон!”
2003
|
Усё, што напісаў,
ужо пакрыта пылам.
Што доктар прапісаў —
душа не ацаніла.
Чакаў я, што вось-вось
пастукае Жанчына…
Чужая маладосьць
паціснула плячыма.
Жанчына не прыйшла,
і маладосьць мінула,
i доўгая шаша
закончылася шулам.
2003
|
|
Пісьмо з Краіны паўночнага шляху
|
Мілая, падумай, тут няма
ні жытоў, ні васілёчкаў ciніx...
Ведаеш, тут вельмі шмат цямна
і тунэляў, і электраліній.
Любая, тут холадна зімой,
горы тут зусім не з даламіту,
летам тут у кволы травастой
шыюцца лесавічкі-рахіты.
Сьмешная, тут людзі, як i мы, —
белыя з зялёнымі вачыма.
Праўда, ў ix драўляныя дамы,
чысьціня вакол i дабрачыннасьць.
Родная! Я ўсё яшчэ люблю
гэны Край, дзе ты жывеш за мужам…
Толью лепш свайго не пакідай
i ня йдзі за іншага у сьцюжу.
2003
|
Ня вырвеш гэта зь мяне,
хоць многім хацелася гэтага.
Ніхто яго не кране,
майго агню апраметнага.
Яго не загасіш віном,
халодным півам i клёцкамі.
Няхай жа гарыць ён суздром,
каб слабыя сталі моцнымі.
Агонь мой, што срэбра вады:
ён лечыць i наталяе,
i мёртвыя гарады
дзеля жывых спапяляе.
2003
|
Палюбоўніцы, палюбкі, пакладаначкі,
Hi адну не адштурхнуў я ад сябе.
Я любіў вас днём i ноччу, мае панначкі,
як над вершамі, над кожнаю гарбеў.
Калі ў лютым завіруха ў вокны білася,
у маім пакоі жыў вясёлы май.
I на белым нешта юнае храбрылася,
i шаптала, i шаптала: “Не кранай…”.
2003
|
|
Прынцэсе Нарвегіі Марце Луізе
|
Нашчадніца суровага берсерка,
прыгожая звычайнай пекнатой,
прынцэса Марта бачыць у люстэрку,
што хутка стане мамай маладой.
Ня ў дыхавічнай плоці сьпее семя –
здаровая жанчына носіць плод,
каб нарадзіць агністае, як крэмень,
дзіця, што прывітае свой народ.
Ня бачыў я прынцэс такіх ніколі,
прынцэсу Марту бачу ўпершыню:
як быццам мама на вясеньнім полі
кідае зерне ў цёплую ральлю.
Ёсць пекната сапраўдная, зямная,
ёй непатрэбны перлаў танны бляск.
Такой я ўбачыў Марту i схіляю
свой горды лоб ніжэй, чым ватэрпас.
2003
|
Няўжо i пра цябе, о Сандвіка,
я напішу, як некалі пра Вільню:
зь любоўю i жальбой, прыгожа, стыльна,
i, што галоўнае, – кірылічнаю графікай?
О Сандвіка! Твой край такі ж прыгожы,
як Бацькаўшчына белая мая.
Магчыма, сёньня ты мне дапаможаш,
а заўтра я сплачу табе спаўна.
Як доўга я чакаў, што на Радзіме
нарэшце пойдзе спорны сьвежы дождж,
а ён ішоў над Сандвікай гадзіну,
а потым бліснуў жоўты сонца грош.
I паплылі над ф’ёрдамі аблокі,
працятыя праменьнямі сьвятла,
i скальны мох тысячагодзьдзяў токі
аслабаніў з каменнага жытла.
* Sandvika – нарвежская мястэчка, недалёка ад Осла.
|
Калі я бачу, што бачу,
я думаю: гэта канец,
нічога ўжо не перайначаць
нi бог, нi д’ябал, ні жрэц.
I плавіцца наш палярны,
тым больш – запалярны – круг,
а момант расплаты астральнай
пільнуе паганскі дух.
|
Да 10-й гадавіны 1 зьезду
беларускіх нацыяналістаў
|
|
|
Адракаюся ад запраданцаў,
адракаюся ад паяцаў,
ад свабодных радыёстанцыяў,
ад лядова-магільных палацаў!
Адракаюся ад нікчэмнасьці,
апазіцый, рухаў i партыяў,
ад фальшывае бурапеннасьці,
i ад натаўскіх збройных гарантыяў!
Адракаюся ад глабалізму,
ад анархіі, ад беспарадку,
ад бясплоднага аптымізму
i ад слабых духам нашчадкаў!
Адракаюся ад лібералаў,
дэмакратаў i правых марксістаў,
ад крывавых тэлеканалаў,
ад царкоўнікаў i манархістаў!
Адракаюся ад графаманаў,
багамазаў i Мельпамены,
адракаюся ад падману,
дэмагогіі i падмены!
Адракаюся ад свабоды
жыць сярод зьмізарнелай шаці,
адракаюся зьверху i споду
ад паўзучых інкарпарацый!
Адракаюся! Адракаюся!
Адракаюся ад… каханьня! –
ад таго, што хацела паюснай
і шампанскага на сьняданьне.
Ад “настаўнікаў” адракаюся,
што вучылі казаць “плястык”…
Адракаюся i ня каюся
ў сьвятле сонечных свастык!
2004
|
Па Калядах – сонца на лета,
мокры сьнег і кволы мароз,
і аднойчы суседка Магрэта
забяжыць накурыцца да сьлёз.
Я скажу ёй: “Ня трэба дыму –
я люблю натуральны пах,
чысты позірк, усьмешку бяз грыму,
і шчаслівы бляск у вачах.
Распранайся і будзь як дома.
Прапаную класічны набор:
белы ложак, лёгкая стома,
элегантна праліты кагор…”.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Газ расейскі гарыць на кухні –
добра ведаць, што ўсё ж гарыць,
і твае сустрэчныя рухі
мне да раніцы не спыніць.
|
|
Успамін пра самагонаварэньне
|
Гэта калісьці было:
хата, зіма і холад,
у полі шмат намяло;
пад ложкам бушуе солад.
Сусед наш стары прыйшоў
варыць самагонку з бацькам.
Схаваўшы пад шапку вушшо,
дастаў самагонныя цацкі.
Сьпярша разьвялі агонь,
паставілі трубкі і трубы,
і цэбар, і цеста ў далонь
уліпла, як воск у зубы…
У хаце палілі печ,
за садам кіпела работа…
Варыць самагонку – рэч,
якая робіцца ўпотай.
Было гэта так даўно –
пачатак сямідзесятых:
лавілі дарослых, і дно
выбівалі ў цэбрах мурзатых…
Але самагонка – напой
жытнёвы, жывы і чысты.
Хто піў яго з галавой –
рабіўся, як дуб вячысты.
Я помню, што пасядзець
бацькі маладыя ўмелі:
хто голас меў – мог спець;
пад закусь павольна хмялелі.
А як жа елі!.. Бабуля на стол
стаўляла капусту з дзежкі,
грыбную поліўку і расол,
мачоныя сыраежкі…
З шастка даставалі пару кілбас
і бондачку для малечы.
Гарэлка – дарослым,
а дзецям – квас
і дранікі сьвежыя з печы;
пяршак пілі, курэў “Беламор”,
партыйных, было, згадалі,
і хтосьці, на хлеб намазаўшы здор,
выпіў і крэкнуў:
“Дасталі!”
2005
|
Мы новае стагоддзе пачалі
Ад’ездамі, уцёкамі, зьнікненьнем,
– як некалі ў 13-м дзяды,
а хтосьці, як Касьцюшка, паланеньнем.
Краса і сіла, сьлёзы i бяда,
а трэба жыць (жыцьцё праходзіць зараз!),
старэем мы, як горная руда…
Дык адкуем сябе ў агні паразы
у помсты меч, у лёгкі спрытны корд,
аздобім тронкі прагай перамогі,
i сто гадоў пражыўшы, быццам год,
ня выйдзем з каляі сваёй дарогі.
Пры куфлі піва (а каму мілей
шампан, няхай даруе мне плебея звычку)
мы абмяркуем, як жа быць далей
нам на чужыне: зырыцца ў кантычку,
дзе словы страцілі свае i бляск, i сілу?
Ці праведна чакаць цямна магілы?
Не, думаю, зьнікаць нам не ў дугу:
мы адступілі толькі на часова.
Вось пакаштуем іхняга рагу,
раскажам ім пра нашыя засовы,
а там, а там мы набярэмся сіл,
i назва бежанецкага народу
умоўнай стане, i Радзімы тыл
пакліча нас да роднага парогу.
|
Я дома быў! Я над гняздом зязюлі
высока ў небе ціха праляцеў,
але не ўпаў, а так хацеў, хацеў
шурпатым тварам у зямную кулю!
Там, на нізах, жыла мая Краіна,
мой хутар светлы і стары хмызьняк;
тачыўся з глебы свежы пастэрнак,
і будслаўская грэшніца Фаіна
натхнёна абдымала ў сьне яго,
апошняга каханага свайго.
2005, Вільня – Осла
|
Дык прыязджай!.. Пакуль ня выпаў сьнег.
Я пакажу табе гару кахання,
я раскажу, што грэх і што ня грэх,
пра што няма ні ў Торы, ні ў Каране.
Дык прыязджай хутчэй! Дык прылятай!
Я тры гады пазбаўлены Радзімы,
любові, словаў родных і вачэй…
Дык прыязджай пакуль ня сталі зімы.
А, зрэшты, не, куды тут прыязджаць,
гарэць удвох у пекле настальгіі?
Чужому краю дзетак нараджаць,
замест любошчаў прагнучы герылы?
Не прыязджай! Пакліч мяне сама,
хоць парай фраз пакліч мяне дадому.
Я запяю, зайграю, як сурма,
і стану зноў любімы і вядомы.
Не прыязджай! Вярні мяне назад!
У дыпкур’ерскім правязі праз межы…
Я так хачу убачыць плодны сад
і позірк твой, пасля каханьня сьвежы.
|
550
А. П.
Ты кажаш: пакайся, вярніся ў Будслаўе да маці.
Ты радзіш мне кветкі разводзіць i нават пра вершы забыць.
Мой дружа далёкі, для гэтых дзіцячых нарацый
я надта здаровы, мне здорава хочацца жыць.
Я доўга цягнуўся да сонца зялёнаю шылкай
з айчыннае крушні, з балотаў, з калгасных канаў.
Я цела сваё напінаў да апошняе жылкі
i тлеў на разрыве, каб дух мой свабодна лунаў.
Мой дружа высокі я розныя практыкі зьведаў,
экспірыенс мой перапоўнены розным дабром,
але не сабраны яшчэ мой букецік для атамнай Леды
i ў пошуках кветак я зноў пакідаю свой дом.
2005
|
Ня тое ўсё! Ня так i не пра тых!
Аслаб, ачах, кудысьці зьніклі сілы,
І словаў не хапае залатых,
i сьняцца сны пра сьвежыя магілы.
|
Ой, жанчына, любі мяне,
ой любі, пакуль я жывы!
Не чакай ад мяне ямнага,
бо пры мне толькі ранаў швы.
А ня любіш – пільнуй надзейнага,
а ня хочаш – свайго знайдзі
рабачáя i дабрадзейнага,
каб з табою заўжды хадзіў.
Не маё, не маё правіла –
жыць-пражыць, як што набяжыць.
А калі ж, калі мяне спанаравіла,
не спрабуй, ня думай адваражыць.
Палюбі вазьмі безумоўнага,
пасьцялі пасьцелю на двох,
пасьцялі з таго, што ё, – зь
невымоўнага,
я зайду пад твой абарог.
Во як гэтая птушка кнігаўка,
запяі мне раніцай: мілы, піць!..
Абачнуся i ціха выгукну:
як жа файна з каханай быць!
21.VI.2005
|
Землякам у замежжы
Дзень да вечара перабыў,
ноч да раніцы пераспаў,
а ня ўсе яшчэ крыўды збыў,
не ўсяго сябе распластаў.
Вырваць кратны свой боль з душы
не, ня здолееш, як ні рві.
На чужым, на злым скавышы
хоць крыжуй сябе, хоць гняві.
Будзеш спаць хоць гадзіны тры,
а ўсё роўна прысьніцца дом
i зялёныя чараты,
i над пушчаю летні гром.
Дзе ж ты дзенесься ад свайго,
дзе прыстроіш свой вольны сьпеў?
На чужыне? О не, крый, бо..!
На радзіму цябе сарве.
Kassa-dama зірне ў білет,
ухмыльнецца абурана: “Як?
Наш утульны ватэр-клазэт
зноў мяняеце на бардак?”
… У салоне вас толью сем,
дзьве газэты – “эСБэ”, “Звязда”,
i па радыё pycкi эFэM:
“С возвращением, эмигрант!”
2006
|
Пакуль я пicaў пра Алжыр,
вайна прыйшла на Балканы,
хвост распусціла веерам
бомбаметалу цяжарнага
i, як прастытутка сусьветная,
ракетным стабілізатарам
узвыла над Македоніяй,
а скончыла дзесьці
пад Менскам.
Паслухайце вы, штатныя,
штацкія i ваенныя,
мне гэта не падабаецца,
не будзіце ўва мне зьвера
(пакуль яшчэ сьвет трымаецца
на шчырасьці i даверы).
Ня возьмеце крэйсерскай хуткасцю,
нi нават адчаем штрафбатаў
над нашаю Мачу-Пікчу *
сьцяг свабоднай Рэспублікі.
* Старажытная крэпасьць iнкaў, пабуда-
ваная на вяршыні гары.
|
Ты сьнілася, ты зноў мне сёньня сьнілася:
чужая жонка – родная душа.
Нязвычна доўга сонца ў сьне садзілася,
i маладзела пад дажджом шаша.
Ядловец пах зьнікомым пахам тайнага,
няўлоўнага імгненьня тэт-а-тэт
i цені два з пейзажу пастаральнага
выходзілі, ствараючы дуэт.
Сказаў адзін: “Як ціха сёньня вечарам”.
Сказаў другі: “Maглі мы разам быць”.
Заўжды ў жыцьці нам не хапае нечага,
пакуль у жылах дымна кроў кіпіць.
Ноч адбыла, i на сьвітаньні ўзрушана
прайшоўся верхам вецер малады.
I зніклі цені разам i нязмушана,
i ты шапнула: “Мілы, дай вады”.
|
…ты poбіш расьцяжку, навучана
прыёмам дзюдо i пачуцьцям
нянавісці да акупанта.
Замежныя мовы ты ведаеш
і
сьпецыяльнымі іншымі
ведамі, пэўна, валодаеш,
плюс да таго ты начулася
прыблатнёнае фені ў камеры
турэмнага ізалятару,
дэмакратычна кляймёнага
“амэрыканкай”
i сьціпла схаванага ў порціку
за жоўтым гэбэшным гмахам…
У свае маладыя годзікі
ты столькі ўжо бруду зьведала!
Ты ўжо не забудзеш ніколі,
як пахне жаночая камера,
як сьпіцца на “верталёце”*
i сьніцца свабодны Край,
i як у прагулачным дворыку
нясьцерпна вольнасьці хочацца,
i хоць бы вось тою бліскучаю
i цьвёрдакрылай кузуркаю,
а выпаўзьці з гэтага логава,
так дэмакратычна кляймёнага…
I ўсё-ткі, Эніра Браніцкая,
ня гэты брутальны экспірыенс,
* “Верталёт” – турэмныя нары, якія
днём адкідваюцца да сьцяны (жаргон).
што німбам сьмярдзючым зьвіваецца
над Вашай чарнявай галоўкаю,
хацеў бы я бачыць, о не!
I мне перманентныя вышукі
быдлячай улады вядомыя,
i я разрываў свае лёгкія
густой протасферай камеры.
I усё ж пра мужчынаў мы ведаем,
што лёс наш – турма ці вайна.
А Вы, о Эніра Браніцкая,
наш сімвал Айчыны i Вольнасьці,
жывіце свабоднаю птушкаю,
відушчай ляціце арліцаю,
уцелаўлёнай Радзімаю –
чарнявая, стройная, мудрая,
надзейная, годная, – нашая!
А я напішу Вам гекзаметры,
як пахнеце Вы травастоямі,
як Вашай энэргіяй поўняцца
карпускулы атмасферычныя,
i крушні, грымотам адкрытыя,
зьбянтэжана заціхаюць,
як толькі Вы засынаеце
на грубым турэмным посьціле…
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Вярні ж нам, Эніра Браніцкая,
надзею i веру, а самае
галоўнае, самае-самае –
любоў нам, Эніра, вярні!
2006
|
Стойце мужна на нашых пляцах!
Стойце сьмела, ні кроку назад!
За нашу свабоду! За вольную працу!
За свой, за новы свабодны ўрад!
Стойце дарэшты i гаварыце
мовай вуліцы з народам сваім.
Нам нельга, нельга здацца, скарыцца,
як некалі барбарам здаўся Рым.
Нясіце веру, што мы пераможам.
Нясіце горда наш чысты сьцяг
за нашых матуль i жанчын прыгожых,
за нашу волю, за наш абсяг!
А калі раптам стане так горка,
а калі раптам – “рукі назад!” –
іншыя прыйдуць i дапамогуць
шыхтом яднаньня i песьняй у лад.
Вы – наша сёньня, вы – наша заўтра,
i хоць балюча, але, але
i па той бок металічных кратаў
вясна цьвіце на турэмным шкле.
2006
|
Ты ведаеш, мой дарагі зямляк,
што азначае жыць гадамі ў скрусе,
з нянавісьцю глядзець на мяккі знак
і бачыць здрайцу ў кожным беларусе.
Ты ведаеш, мой раньні эпігон,
пісаць адно, а жыць жыцьцё другое,
вядома, можна, толькі як закон,
у выніку ні вершаў, ні героя.
Я столькі год, напрыклад, ні гу-гу,
адзін у гэтым вольным еўразьвязе.
I хоць падбі падковамі блыху –
тутэйшыя ня зойдуцца ў экстазе.
Мы іншыя, зямляк, i напінаць
перыферыю жыл няма патрэбы,
а калі ўсё ж за нешта паміраць,
дык за цяпло сваёй айчыннай глебы.
2007
|
Я мipгаю сваёй маладосьці
лёгкім націскам на мышаня,
раптам нешта прыйшло,
як штосьці,
што ня мае свайго імя.
Толькі пахі, і толькі гукі:
пaxi – восені, гyкi – слоў,
i твае маленькія pyкі
набіраюць слова “любоў”…
2007
|
Прападаю, чую, прападаю, –
ні Радзімы, ні дзяцей і ні
рук тваіх, што ціха так гартаюць
кнігу ў вечаровай цішыні…
Хопіць слабнуць, хопіць паддавацца
настальгіі, суму i віну.
Калі нельга дома заставацца,
выбірай апошняе – вайну.
На вайне як на вайне заўсёды:
за сьпіною – рваныя тылы,
справа-зьлева горныя пароды
i сяржант абкураны i злы.
Транспарт баявы пасеклі міны,
у акопах ні жывой душы,
i дыміцца пад ствалом асіны
шлем танкіста па той бок шашы…
2007
|
Заўсёды, дачушка, будзь:
для сваіх – карамелька,
для лџбага – як кудзелька;
ну а для ворага – як цесная
камізэлька,
каб ні ўздыхнуць яму, ні павярнуцца,
калі паспрабуе да цябе навярнуцца.
2007
|
Зямлячцы з інэту
Малю цябе, рыжая, азалаці
aпoшнімі промнямі ў верасьні…
Я выдахся быў, я амаль заціх,
забыўшы, як пахне верасам.
Завіс я ў чужых, быццам акамянеў,
i што мне да гэтай Нарвегіі,
калі я сохну па роднай дрыгве,
i прагну пушчанскай энергіі.
Адно ратаваньне: твая любоў,
тваё жываплаўкае золата,
што льецца ў маю неслухмяную кроў,
каб нарадзіць нам волата!
2007, Буда
|
Гэта бывае – хочацца болю;
гэта бывае – хочацца ў неба,
дзе адшукаеш свабоду i волю,
у гэтым толькі твая патрэба –
выйсьці на волю,
на волю,
на волю!
Зімою шукаеш зімы i сьнегу,
чыстага сьнегу, празрыстага лёду;
чытаеш гісторыі пра Сапегу,
нібыта схемы сакрэтнага коду
на волю!
на волю!
на волю!
Цела тваё паддаецца спакусе
зрабіць зацяжку i выпіць, i зьесці…
О як няпроста, сьвяты Icyce,
“з цэлым народам гутарку весьці”
пра волю,
пра волю,
пра волю!
Але ўжо палае ў сьнежаньскім небе
палярнае ззяньне з краю да краю,
i ты ў экстазе нішчыш плацэба,
i шэпчаш зацята: я выбіраю
ісьці на волю,
на волю,
на волю!
А там, на волі, на горных вышынях,
у водах вечнага акіяну,
ты будзеш Радзіме сапраўдным сынам,
шчаслівы ў дзень на сьвятога Яна,
бо ты нарэшце
на волі,
на волі!
2007
|
Прыхінуцца да тваіх каленяў
перад боем, некалькі хвілін,
а пасьля ў парыве захапленьня
расстраляць апошні магазін!
I няхай ня ўбачу перамогі,
і сьцяку крывёю на асфальт –
прыйдзе час, i будуць нашы бóгі
нашым прахам гартаваць базальт!
2008
|
|
Да трэцяй гадавіны пахаваньня Анатоля Сыса
|
Ты быў – i вось гэта галоўнае,
а як – неістотна цяпер.
Зьмярцьвеньне амаль пагалоўнае
ты прагна глытаў напавер.
Ты піў, быццам выпіць пакляўся ты
да донца вялікі наш боль,
i сам будаваў свае краты,
у раны ўціраючы соль.
Навокал жылося па-рознаму:
любілі, iшлі “на ты”,
спакойныя i нэрвозныя, –
усе. I “мільярд залаты”.
Цьвіло, бурапеніла, пырскала
жыцьцё – толькі ты дажываў.
I ўрэшце пайшоў – згасла іскарка,
ты гэтага сам пажадаў.
Цяпер я адзін бурапенюся:
блукаю i блудам грашу…
Бывай! Прыйдзе час – i сустрэнемся.
За чаркай… адвесьці… душу.
2008, Буда
|
Напішыце мне, Ася, што-небудзь
мімалётнае i без ніякіх.
Ну, напрыклад, пра белую лебедзь,
ужываючы амфібрахій.
Тут, Асюня, такія змрокі
дзевяць месяцаў, потым – сонца…
Я прысьніў сёньня Вашы крокі –
Вы ішлі пад рыфму “бясконца”,
у сьлядах пылок завіваўся,
за плячыма – газавы шалік,
толью я пазваць Вас баяўся,
баючыся разбіць скрыжалі
сну…
Напішыце мне, Ася, раскрыйце
фантастычны ваш, сонны вобраз,
толькі блізкім не гаварыце,
што прыходзіў я, i не адзін раз.
Ася, Ася!.. О божа горны
і нябесны! I водаў мора!
Вы прайшлі, быццам дождж спорны,
і прапалі ранкам, як зоры.
Не зьнікайце ж! Хоць бы ў муаравым
сьне, а будзьце са мною, дзіва,
i ў пралётным экспрэсе тварным
я заўважу Ваш эксклюзіўны.
2008, Буда
|
|
Дэбет/Крэдыт
|
|
Фінансавая паэма у 2-х частках
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Смокча мяне памяць,
жне траву раса,
лётае ня раніць
жоўтая аса.
Каматозны станік
я зь цябе сарву…
Заўтра, як устанем,
пойдзем у царкву.
Храм наш – там, дзе пушча,
дзе ў заломах Зьвер
сілай адчайдушнай
рве граніцы сфер.
Мы з анабіёзу
у амбіцыёз
выйдзем, як з марозу,
на гарачы плёс.
Ты – мая палова,
вечны мацярык…
Не хапае словаў –
перайду на крык.
Хай дрыжаць сатрапы
ад жу-
ды
пад магільным крапам
на-
заў-
жды!
2008, Буда
|
Што такое вайна? Гэта увасабленьне амбіцыяў
у сталёвыя формы ракетна-ядравых комплексаў;
гэта ўзяцьце i здача, узяцьце i здача пазіцыяў,
i прашытыя буйнакаліберным белыя крокусы.
Што такое вайна? Гэта спосаб лячэньня фісташкамі
куль гарачых, кампрэсамі бомбакіданьняў;
гэта спосаб прымусіць быць іхнымі “нашымі”;
гэта час, калі часу няма ні на бога і ні на каханьне.
Што такое “вайна”, зразумець немагчыма бяз вопыту
уваходжаньня ў зону, крывавую зону вайны.
Гэта час, калі час не губляюць на лішнія допыты,
і кароткімі чэргамі
да вас
падступаюць
кранты.
Што такое вайна? Мы, на жаль, не пасьпеем з адказамі :
гэта тое, што ўжо, і даўно, і навокал, і ў нас;
гэта токі звышэнэргетычна-шматфазныя,
прызначэньне якіх – разбураць стратэгічны баланс.
Што такое вайна? Гэта спазмы закутага розуму,
хаатычны распад біямасы на перадавой,
палявыя шпіталі, апошнія крыкі тыфознага,
i ў нягашанай вапне згарае падскурны лой…
2008, Буда
|
|
З пяшчотай пра тую, што спаткае мяне на радзіме
|
Позні вечар, вецер, змрок… – сумна.
Падступае крок у крок сон як пума.
Праз імгненьне ты ўжо сьпіш – сьніш
краявіды
Краю.
Сьніцца ў небе зор Спарыш…
Па-
зя-
ха-
еш.
Позні вечар. Ціха сьнег
це-
ру-
сіцца
і шукае лёгкі грэх…
прымасьціцца –
на тваёй шчацэ xiбa
ці на скроні,
ці, даруйце, на губах –
там, дзе ўлоньне.
2008
|
Сьвежы,чысты i здаровы,
саракашасьцігадовы
я
хачу любіць бязьмежна
i, вядома, незалежна
ад краінаў i шыротаў,
i тэхнічных наваротаў…
К чорту! К д’яблу апраметнай,
як старыя сандалеты,
выкідаю грэх самоты!
Набіраю абароты –
можа быць,
што раз астатні,
спрэс адкрыты,
непадкатні.
Сам сябе я выкрываю,
ачышчаю, адшкрабаю
ад старога думкаходу
i прастую на свабоду
аддаваць сябе любові
і жанчыну славасловіць,
і сьмяяцца зь ёю разам,
і пасьля застыгнуць плазам
на расістых прасцірадлах…
Я, паэт красы і сілы,
без ніякіх, да магілы,
самы крэпкі, самы лепшы,
як галоўка белай рэпкі…
I пакуль я тут з табою,
я табе свайго накрою
хлеба чорнага да сьвята
проста так i без праплаты.
Проста так я твой – кудлаты,
непрыручаны, працяты
страсьцю з галавы да пятаў…
Дык любі, любі зацята, –
так, як я люблю а пятай, –
што пад вечар, што пад раньне,
сон прысьніўшы пра вяртаньне.
12 кастрычніка 2008
|
…Не, ты ня думай, я разумею: Каляды
хутка ўжо, а за вакном – слата,
i на душы так самотна і хто б даў рады…
Ды толью вецер, вецер-сабака вые ў дратах.
Не, ты ня думай, твой жаль гэты не назаўсёды,
i у твaix у шэра-зялёных вачах
заўтра ізноў загарацца іскрынкі свабоды,
i, значыць, у зрэнках варожых затоіцца жах.
Не, ты ня думай, бывае, што нават гepoi
ідуць на аральны кантакт з рэвальверным ствалом…
Толью я пэўны, што лепей пакінуць набоі
да непазьбежнага моманту перасячэньня са злом.
Не сумнявайся i не пераймайся з нагоды,
ну а тым болей, калі той нагоды няма.
Ведай, дзяўчынка, ты самай найлепшай пароды,
а усё астатняе – проста такая зіма.
запалярная Нарвегія, Буда, 10.X.2008
|
Ноч. Вуліца… Ліхтар… Каляды.
Для тых, каму няма з кім быць,
сьвіцяцца ў небе зоркапады
i поўня яркая дрыжыць.
I што з таго, што цёпла, суха
i з крана чыстая вада,
калі няма цябе, прысуха,
а без цябе – бяда…
28.12.2008, Буда
|
Будзь са мной, пакуль ты маладая,
будзь са мной, пакуль я не стары.
Будзь са мной – i бог пра нас падбае,
гэны бог, што свеціць нам згары.
|
Элементарныя часткі цэлага
вясною лепяцца ў формы,
новыя арганічныя,
калі на праталінах точыцца,
точыцца курасьлеп,
а за
маладым сасоньнікам
бухматыя, нібы чмелікі,
i быццам бы прытаміўшыся
пасьля разгульнага эрасу
прыціхлі рэдказямельныя
кветачкі сон-травы.
9 лютага 2009, Буда
|
Я ўпэўнены, што, калі заўтра вайна,
я буду найлепшым салдатам,
бо ведаю ўжо, як паслаць усё на
усьлед за кідком гранаты.
А ты, мне цікава, дзе будзеш ты,
калі яна заўтра пачнецца –
вайна па перыметрах нематы
i на вышынях фартэцый?
Нічога, ня ксьціся, як перад канцом:
ня маючы, ты i ня страціш…
Ты толькі ня дай сябе зьнішчыць жыўцом
на радасьць варожае шаці.
2009
|
Каторы дзень ні сьнегу, ні дажджу,
i толькі вецер штармавы ганяе
скальны пыл
так, што і вокны нельга прыадкрыць,
а да таго ж адзін, сярод чужых,
а паглядзіш, сьцягнуўшы з фрэндастужкі выпадкова
цікавы кліп –
і ўздымецца настрой –
хай на хвіліну, хай ажно да сьлёз;
i нават гэтыя радкі
складуцца ў верш, агорнуты настроем…
|
На паласе нейтральнай
любіць апошні раз
так натуральна…
На паласе нейтральнай…
апошні… раз.
Трывога дадае энэргіі жыцьцю…
Жанчыне i табе няма чаго губляць…
На паласе нейтральнай пачуцьцю
няма калі чакаць…
2009, Вільня
|
Расея заявіла, што 8 верасьня
2009 г. яна плануе ўвесьці
на тэрыторыю Беларусі
2 кадравыя арміі – быццам бы
для вучэньняў…
Сто тысяч “старэйшых братоў”
зьбіраюцца на вучэньні,
сто тысяч крывавых патоў
пральецца пры перасячэньні
паўночна-заходняй мяжы.
Да 8-га верасьня – факт –
пасьпеюць ячмень i жыта,
i стане поле Полем атак,
i будзе наўсьцяж пакрыта
стотысячным целам “старэйшых братоў”.
На нашым полі паляжа масква!
У гэтым i сэнс вучэньняў…
“Ніколі, – казалі дзяды, – не ўпускай
таго, хто без запрашэньня
прыходзіць у землі твае,
тым больш калі гэта сто тысяч
“старэйшых братоў” з Усходу”.
Запомні, брат, калі ўжо пайшло
пра тое, жыць нам ці легчы,
мы будзем жаць, як ня жаў ніхто
на полі людское сечы!
І факт, што палягуць сто тысяч цел
“старэйшых братоў” з Усходу!
2009, Запалярная Нарвегія
|
Прычашы мяне як на сьвята,
калі папараць разбушуецца;
прыбяры мяне ў шлях кудлаты,
калі сумны сьпеў з поля чуецца.
Палюбі мяне, калі зацьвітае
на Купальле смолка ружовая…
Пахавай мяне з таго краю,
дзе ляжаць нашы ўсе, дамовыя…
2009, Вільня
|
Сукеначка гарошыкам
ды белы паясок,
дзяўчыначка харошая,
вясёлы галасок, –
ты напяі мне песеньку –
я словы напісаў,
як я, табой узьнесены,
па-над зямлёй вітаў…
2009, Буда
|
Вяртаюся… зацяты, як i да
таго, калі я выехаў з Краіны,
дзе летам адключаецца вада
і жабракі ў дварах, як бедуіны.
|
З пазавугольля Еўропы
вяртаюся: хопіць! сыты!
Іхны стол таўстапопы
не для мяне накрыты.
|
Бывай, Нарвегія! Там, па той бок парогу,
ты будзеш сьніцца мне ў геаметрычных снах,
твая паўночная “Е-6” дарога
і сьлед мой на скале ў тваіх гарах.
2009, Буда
|
Вось i вярнуўся я.
Пытаюцца: “Надоўга?”
А з жыта мне міргаюць васількі
і астывае вечарам дарога
праз вёску з мілай назваю “Малькі”.
Вярнуўся я, бо так запланавана
было з часоў ад’езду за рубеж.
З жыцьцём сваіх мае жыцьцё старанна
нітуецца, што паспрабуй разрэж…
2009, Друя, Беларусь
|
…а ўвогуле мне трызьніцца ваш пах,
пялёсткі вашай сьціплай ружы-кветкі
i нашага ўзаемства хуткі крах,
як выпадковы націск на гашэтку.
2009
|
Хоць вы гадуеце i не маіх дзяцей,
ды ўсё ж віншую з добрым днём Матулі!
Спакойных вам i ветлівых гасьцей,
i каб малыя за парой паснулі…
2009
|
Запішы мяне, перапішчыца,
раскажу табе як на духу,
як паўвеку я з гора плішчыўся,
аказалася – на бяду.
Моваў ведаю – дай бог кожнаму,
адукацыя… ўсё як сьлед.
Толькі нейкі ўвесь час трывожны я,
дзе зьяўлюся – там тузін бед.
Запішы, толькі не дапісавай –
не люблю я казак чужых,
я тады раблюся бязлітасным
ад чужой нахабнай ілжы.
Запішы, замальдуй як сьлед,
дзе жыву i што-дзе нажыў,
а чырвоным адзнач, што вандруе шэпт,
нібы сам я даўно чужы.
2009
|
Калі ты жывеш, адчуваючы сваім
плячом плячо надзейнага сябра,
а сьцягном – сьцягно любімай жанчыны,
то ўсё астатняе – прыдасца…
|
Я ня проста восень люблю,
я люблю яе холад i вецер,
першы замаразак на ральлю
і ядкія запасы к налецьцю…
Я ня проста… нельга паддацца
ні на злом, ні на згін хрыбта…
Пяцьдзесят, вядома, ня дваццаць –
ад вінта.
|
|
Ранішнія радкі пра яду i паэзію
|
350
Я жирных с детства привык ненавидеть,
всегда себя за обед продавая.
#Ул. Маякоўскі
Мінулі часы савецкіх паэтаў,
тым больш – гераічны час Маякоўскага.
Цяпер таўстамясыя пішуць куплеты,
не карыстаючыся нават коскамі.
Сёньня ў фаворы хайку-лімéрыкі
(гэта калі сказаць няма чаго).
Пішуць спакойныя, без ніякай гістэрыкі,
такім сабе правільным дэмакратычным арго.
Апошні з нашых памёр у нуль пятым –
захлынуўся, самотны, крываваю плазмай,
таму што быў не з падкладачнай ваты
i не буфетнай запыленай вазай…
Цяпер ня тое – за правы чалавека
змагаюцца пііты вербальным паносам.
А чалавеку
патрэбны
адвеку
рэальны кавалак яды пад носам.
2009
|
Я раптам успомніў, як пахне маліна
у расьцяробах, што за чыгункай;
траскотны грукат старой дрызіны
і доўгі брэх крывалапай чумкі.
Маліны той пуховую спеласць
помню выяўна, як твае вусны,
і як бянтэжыла твая смеласць,
быццам “Парфумай” пісьменьнік Зюскінд…
2010
|
Я чую дзіўную музыку:
яна прылятае раптам
з-за сіняга-сіняга мора.
Яна называецца блюзам,
часамі бывае джазам,
рамансам,опернай арыяй,
канцэртам для скрыпкі з аркестрам,
сімфоніяй жытніх палёў
тваёй неабсяжнай Краіны
паміж Усходам i Захадам…
Але заўсёды дарэчы
зьяўляецца гэтая музыка
i перапаўняе сімпатыяй
да поўні на небе, да зораў
i акіяну бязьмежнага
жаночай ахвярнай любові.
Я слухаю вечную музыку:
вунь чорна-чырвоныя дзятлы
іграюць на сухастоінах
i над блакітнымі ф’ёрдамі
клякочуць арлы, трымаючы
высокую ноту жыцьця.
2010
|
Я разгладжу твае палавінкі
языкамі вечнага Фенікса
Загарацца ў вачох іскрынкі
і… памром недаждаўшы пенсіі.
І ўзьляцяць нашы душы грэшныя
па-над пеклам райскага полымя…
Толькі ты адно не прысьпешвай
меч майго сьвятога Георгія.
2010
|
Я не пішу вершыкаў –
нi на патрэбу дня, ні без патрэбы.
Проста ў душы маёй варыцца, а я памешваю,
каб на стале вашым сытым
было нешта i да хлеба.
2010
|
І назаву яго сынам –
хай будзе дачцы маёй братам,
хай вершы мае чытае
i верыць ім большчым сабе…
Такое ня часта здараецца –
ды дзе там! – увогуле рэдка,
што нехта тваёй зачытаецца
паэзіяй не па праграме
школьнай за 8-ы клас.
А ён зачытаўся аднойчы
(зь якой прычыны, хто ведае),
радкам рыфмаваным паверыўшы,
як можа верыць юнак.
Цяпер я нарэшце ведаю:
пicaў не на ўзьвей вецер,
тым болей, пicaў, значыць, правільна,
і словам, як штык-нажом,
мяса жыцьця намацваў
i каштаваў на смак – правільна…
Ён, можа, крыху i здзівіцца,
што ў бацькі яму набіваецца
герой крымінальных показак
i віртуальных легенд.
Няхай жа! Мы ўсе тут дзіўныя –
шумім, як вецер гальлём…
Дык назаву яго сынам адзіным,
хай будзе, пакуль жывём.
2010
|
Ёсць два шляхі: уверх i ўніз.
Астатняе – прамежкі.
Вядома, ўніз бяруць бяз віз,
i на аўто, і пешкі.
Хоць стрымгалоў каціся ўніз –
ніхто не затрымае.
Наадварот, галантны пліз
шапнуць вам па-над краем.
Таму я не жадаю ў дол –
наверх мая дарога…
Такі вось, браце мой, прыкол,
такая, бачыш, прога.
2010
|
У запалярным нарвежскім
гарадку Буда, перакладаючы
прозу Гамсуна
Сто гадоў праляцелі i дзьве вайны,
i праз горы прабілі шашу і чыгунку,
і ніхто за сабою ня чуе віны
за той вусьцішны крык на карціне Мунка.
2010
|
|
Патаемныя думкі беларускага эмігранта новай хвалі
|
…Не маўчыце ж, біце ў звоны:
еду заўтра з Еўразоны!
Пакідаю край багаты
(праўда,крышачку пархаты).
Ой, нажыўся, наглядзеўся –
рай для тых, хто не наеўся.
Ну а тыя, хто ўжо сыты,
лезуць хвацка ў садаміты.
Хай сабе хоць скруцяць карак –
да свaix вярнуся скварак!
Дома хоць ня ўсё ў парадку,
ды ямчэй майму азадку.
Дома бульба, дома сала,
i ня ўсё яшчэ прапала.
Дома ў нас жыве надзея,
што над Краем заірдзее
так чаканы промень Вoлі…
Толькі к дому! I – даволі!..
2010
|
Паўстаць зь нічога няпроста,
але магчыма, калі
ты выбіраеш для росту
абшары сваёй зямлі…
2010
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
…И час пришел: все испытав…
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Вот так получилось — родился я на Северах…
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Как пронзительно пахнет трава…
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
У меня была своя Татьяна…
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
|
|
