 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Чаравікі маленства
Вершы
|
Жыцьцё пытае, што зрабіла я,
Каб больш высокай столь была
У доме
Нашчадкаў,
Урадзіла каб ральля
I дабрыня расправіла далоні
Над лесам,
Над бацькоўскай стараной,
Над чалавецтвам –
Цёплай зоркай зіхатлівай.
Калі, зямля, ты выдыхнула мной,
Дай моцы мне зрабіць дябе шчасьлівай.
Да нечага рыхтуемся штодня.
На вастрыні жыцьцёвых скрух сумленьне.
Чыя віна, ці ў чым мая віна
За позьняе равесьнікаў сталеньне?
Так, да сьвядомай сталасьці ідзём
Павольна за бацькоўскімі плячыма
I верым шчыра ў плён наступных дзён,
A сёньняшні растрачваем, магчыма...
|
Хто гэтая дзяўчынка,
Што мячык падкідае, –
Сукенка аблачынкай,
З падскокамі сандалі?
На лесьвіцы ўспамінаў
Яна на самым версе:
Чырвона ад маліны,
Што назьбіралі ў лесе,
Салодка ад усьмешак.
Яшчэ далёка восень.
А час хаду прысьпешваў,
Трывожны гул даносіў.
Сукенка аблачынкай,
З падскокамі сандалі...
На правільнасьць учынкі
Пазьней мы правяралі.
|
Сярод лістоты i травы –
Абраз далёкага маленства,
Маё (з нацяжкай) падабенства,
Учынкаў строгі вартавы.
Глядзіць дапытліва ў душу:
На стому, роспач, закавыкі,
I ў позірк, як у варажбу,
Ён сэнс закладвае вялікі.
|
Кожнаму з нас патрэбна
Маленькая, ціхая гавань,
Дзе не мяняюць на срэбра
Hi ганьбу тваю, ні славу.
Дзе ты жаданы i родны
У сонечных промнях ці ў брудзе,
У старых лахманах ці модны –
Усякі прыгожы будзеш.
Заўжды там цябе чакае
Гарачай гарбаты кубак;
Там цені няўдач зьнікаюць
I робіцца сьветлым смутак.
Адтуль, спакоем спавіты,
Надзею возьмеш, як ветразь.
Прыйшоў ты слабы i разьбіты,
А пойдзеш – моцны i зь верай.
|
Памяць скідае стог успамінаў
За сьлядамі былой мітусьні.
Высыхаюць, нібыта травіны,
Незваротныя, тлумныя дні.
I на скошаны луг не вярнуцца,
Хоць бываюць хвіліны тугі,
Калі думкі ў былое памкнуцца,
Разварушаць стагі.
|
Месяц сны нясе ў кошыку,
Нібы цуды чараўнік,
Раздае ўсім...
Раскоша:
Сьніцца мне чаравік!
Серабрыстай павуцінкай
Шнуровачка-стужка,
Я на весьнічках дзяўчынка,
Я на балі Папялушка...
Сьняцца сёньня чаравікі –
Пойдзеш заўтра ў сьвет вялікі.
Чаравік – шапатнічак,
Размоўнічак
З брукам, з крывулямі-сьцежкамі.
Ён спыняўся каля крынічак,
Ён ступаў не сьлядамі –
Вершамі.
Зоркі ў полі зьбіраў –
Рамоначкі.
Сьніла-сьніла:
Чаравікі, шнуровачка...
Прычакала акно маё золачак.
Сонца сны ў жменю сабрала,
Быццам князёўна каралі.
Бабуля прыйшла i з усьмешкай сказала:
Купіла табе сандалі...
|
Лялька старая стала,
Лялькі старэюць рана.
Дзяўчынка яе схавала
Ад кпінаў сяброў старанна.
Дзіцячыя сны зьнікалі,
I ручкі тыя, што міла
Ляльку калісь апраналі,
Кніжку мацьней прытулілі.
Сьвет адкрываўся новы:
Заблытаны i бяздонны.
I сьпелі на вуснах словы,
Каб сьвету ня быць бязмоўным.
Ды ў смутку ішла ў куточак,
Дзе лялька яе сядзела,
Шаптаць: «Маляваныя вочы,
Няўжо вам усё зразумела?..»
|
|
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
