|
ЧАСТКА ПЯТАЯ. НА КІЛІМАНДЖАРА
|
|
|
 | ЧАСТКА ПЯТАЯ
НА КІЛІМАНДЖАРА |  |
Горы-горы. Было гэта ў дзяцінстве. Галава ўсохла, і я палез на скалу. Як туды запоўз, памятаю, а як зляцеў — здагадваюся…
Я пераляцеў з трэцяга паверха на другі без пэўных праблемаў. Крылы былі някепскія. Не самыя лепшыя, але і не самыя горшыя. Кіраваць імі было зручна. Праўда, правае крыло пры ўзлёце падазрона трымцела… Але нічога. Было спадзяванне, што яно не адмовіць у пэўны момант. У нас у Менску такія каштуюць удвая даражэй. А гэтыя, прыдбаныя ў індыйскай рэстарацыі, што знаходзіцца ў турэцкім раёне, былі даволі таннымі. Крылы былі белыя, пластыкавыя, і калі я націскаў пімпачку на грудзях, пачынаў тарахцець маторчык. На трэцім паверсе мастак Рэза якраз заканчваў гатаваць сняданак. Ён актыўна паліваў яечню таматнай пастай, і было відаць, што працэс выклікае ў яго надзвычай моцнае задавальненне, нібы ён рыхтаваў свой чарговы мастацкі опус.
— Прывітанне, Рэза, — павітаўся я. — Як настрой?
— Настрой, як сыты слон. Вось займаюся кулінарнымі вычварэннямі.
— А як твае горы з халвы? — я паглядзеў на скульптурную кампазіцыю, што ўзвышалася ў цэнтры майстэрні. — Працэс ідзе?
Ужо два тыдні Рэза змагаўся са скульптурнай кампазіцыяй пад умоўнай назвай «Гара Кіліманджара — мара абывацеля». Праца ішла марудна. Матэрыял быў абраны для кампазіцыі неабачліва. Халва ўвесь час рабіла выкрунтасы. То адзін бок абвальваўся, то другі… Мастак, праўда, не здаваўся і замацоўваў абвалы клеем…
Рэза злосна сплюнуў і паведаміў:
— Абвальваецца, сука. Лепш бы я Эверэст ляпіў…
— Можа, табе заняцца нечым іншым? Што ты да гэтай Кіліманджары прычапіўся?
Рэза ўздыхнуў:
— Не. Мара абывацеля — гэта для мяне святое. Буду дапрацоўваць.
— Ну, глядзі сам, — сказаў я.
— Снедаць са мной будзеш? — прапанаваў Рэза.
— Не, дзякуй, — сказаў я, — палячу далей. Добрае надвор’е. Выдатна для палётаў.
Доўга не думаючы, я націснуў пімпачку і з лёгкім тарахценнем пакінуў сябра.
Сонца, нібы трускалковы шарык марозіва, плавала на даляглядзе. Горад абціраўся чырвонымі фарбамі.
Зрэшты, калі ішоў дождж, крылы працавалі кепска. Прабуксоўвалі. Таму ў такое надвор’е ўвогуле не рэкамендавалася выходзіць на палёты. Можна было і шыю скруціць.
Сёння з тэкстам я працаваў на паперы. На снежнай і неразлінеенай. Таму напрыканцы палёту Сафы, калі ў яго зламалася крыло і ён зваліўся ўдала на спіну тоўстай фрау, я паставіў тлустую кропку. Хаця хлушу: нават не кропку, а кляксу, бо пісаў гэтым разам атрамантам.
— На экскурсію па шпіталях Берліна хочаш? — раптам спытала мяне суседская замарожаная бабулька.
Я прызвычаіўся ўжо, што суседская замарожаная бабулька прыходзіла да мяне без папярэдняга тэлефанавання. Ну, проста адабрала варту ў Мар’і Сяргееўны з суседняга пад’езда, якая раней мяне наведвала… Дык тая заўсёды прыходзіла не з пустымі рукамі. Блінчыкі, грушкі… Мо арэшкаў захопіць… А гэтая… Добра, калі ў лядоўні нешта застанецца пасля чарговага візіту. Не — праўда, нахабная гэтая замарожаная бабулька. І нашто я зрабіў ёй дублікат ключоў, варта запытаць? Нашто… Нашто… Каб кветкі твае канчаткова не засохлі ў бясконцых раз’ездах ды рыбкі акварыумныя не падохлі з галадухі… Вось нашто.
— Пры чым тут шпіталі Берліна? — агрызнуўся я.
— Я ўчора замарудзілася перапаўзаць па менскіх шпіталях, — пажалілася бабця. — Паўсюдна чэргі і хамства… У берлінскіх, кажуць, санітаркі добразычлівыя.
— У платных бальніцах у нас таксама добразычлівыя, — запярэчыў я. — А карыстацца медыцынай у Нямеччыне — раскоша. Трэба мець страхоўку або быць мільянерам.
— А-ах! — усклікнула млява бабулька. — Я хачу пазнаёміцца з самым модным лекарам! Каб зранку ў ложак на талерцы ён прыносіў пігулкі… А ўвечары на ноч рабіў масажык! Каб можна было выязджаць за горад на машыне хуткай дапамогі!.. Там, ледзь што, і кардыялагічны апарацік ёсць. Ах, мары-мары…
— Фантазіяй вас бог не абдзяліў, — пацвердзіў я.
|
