Бомбы дралі ў шматкі жытло чалавека, На мурах спаганялі чорную злосць. Жалюзі на вулках стулілі павекі, I пад ботам салдат храбусцела шкло. 95 Перад тварам бязлітаснай грознай навалы, Перад тварам смерці на плоскіх штыках Дзеці ў чэраве маці ад жаху крычалі, Бо з'явіліся ў край наш вайна і жах. Не хацелася дзецям ў свет нараджацца, У жахлівы свет людзей нежывых, Дзе абвугленыя, сухія акацыі Плачуць чорным лісцем на вулках крывых. Ненароджаныя, яны сумавалі Па пяшчоце бацькоў, што ляжалі ў зямлі, Па раструшчаных цацках, калысках спаленых, Па братах, што ў рабства чужынцы вялі. У гэты час на рабоў, якіх ціхім ранкам Па завулку вялі на катаржны здзек, Адхінуўшы жоўтай рукою фіранку, 3 безнадзейным сумам глядзеў чалавек. Чалавек быў звычайны: сівыя бровы, У вушах сівых валос касмыкі, Аскетычны твар і вочы суровыя, Кніжны пыл на пальцах сухой рукі. Паўтарае гісторыя жарт з Архімедам: Горад родны палае, зямля дрыжыць, Але ёсць папірус, ёсць вечныя веды I накрэсленыя на пяску чарцяжы. Чалавек чытаў старажытныя кнігі Пра зямлю, дзе буялі агонь і меч, Пра крывавую бітву над соннай Нямігай I смяротны запал крутагорскіх сеч. I натрапіў на месца, дзе скупа пісалі, Што ў татарскі набег аж пятнаццаць дзён Людаловы бялявых людзей вязалі I цягнулі ў Крым на аркане «палон». I ля ханскай мяжы, ля равоў перакопскіх, Столькі дзён гіалонных вялі і вялі, ПІто зрываліся зоркі ад тупату конскага I да Месяца пыл далятаў з зямлі. I яўрэй-мяняла шчыра здзіўляўся На бясконцую, пыльную тую змяю: «Ці адзін чалавек, прынамсі, застаўся На развод у далёкім гэтым краю?» Чалавек стары. Калоцяцца рукі.
|