|
Хворы хлопчык з цацкай лёд на шыбе ліжа, Да шчакі прымерзла сіняя сьляза. Гэткі ціхі хлопчык, гэткі хлопчык рыжы, Быццам я ці брат мой дваццаць год назад. Чаму хмурны, хлопчык? Чаму сумны, хлопчык? Рана табе думу асьвятляць сьлязой. Адвядзі на цацку, калі ласка, вочы – Лёд расьце на шыбе, востры, як лязо.
|
Гуляе з пацеркамі хлопчык, А пацеркаў на нітцы пяць. Парвецца нітачка аднойчы, Маністы долу паляцяць. Адну зьдзяўбе паджары певень, Чатыры згубяцца ў мурог, А бедны хлопчык на каленях Параніць руку аб нарог.
|
Хлопчык пасьвіць коз на касмадроме, Быццам лес – высокая трава, У траве той хлопчык – чыста гномік, Дзьмухаўцом пакрыта галава. Сьветлы мой, бялюткі ты мой хлопчык, Не страсай дадолу дзьмухаўцоў, Запарушыш сіненькія вочкі, Хто ж загоніць козачак дамоў?
|
Не выракалася жыта валошкаў, Не выракалася поле бяроз, Маці з абруса зьмятала крошкі, Помнячы мой небагаты хрост. – Помні ж і ты смак вады сьвятое, – Часта казала мне і рукой Сьлёзы хавала – нібы былое – Сьлёзы сьвяцей ад вады сьвятой.
|
Мой дзед спаць укладваў сваю галаву сівую на Біблію, бабуля – на сноп жытнёвы, бацька – на ложа вінтоўкі, а маці маю я ніколі не бачыў, каб спала, – па пёрку, па два ўсё зьбірае мне пух на падушку.
|
Ходзіць кругам усявышні сейбіт, Поўню з сонцам за сабой вядзе, Лёс зямны адбіты ў зорным небе, Як аблічча сейбіта ў вадзе. Лёс зямны адбіты ў зорным небе: Будзе дождж, і засуха, і град, Толькі сейбіт у сялянскім зрэб’і Расьсявае жыта сярод ляд, Толькі сейбіт у сялянскім зрэб’і Поўню з сонцам водзіць за сабой, Век ад веку ён зямлёй не грэбуе, Век ад веку ён жыве зямлёй.
|
Дарога полем – да маці. Дарога лугам – да бацькі. Дарога рэчкай – да любай. Але І полем, і лугам, і рэчкай Іду заўжды да Радзімы.
|
Бацька мой у год галодны Каласкі зьбіраў на полі. Так цяпер зьбіраю словы Мовы любай, мовы роднай. Беспадстаўныя папрокі: Быццам мы не галадалі, Быццам нам жывецца лёгка – Поле нават не аралі... Так скажу: ару я мову. I бывае, ў непагоду Стынуць вусны, мёрзнуць словы, Я з хатолкай – год галодны. I ад хутара да вёскі Мову родную жабрую, За вясьнянкі праўлю косы, За былінкі ладжу збрую. I ад хутара да вёскі, І ад Пінска аж пад Шклоў Кос палескіх пагалоскі Зь непаўторным звонкім «о». Ажываю, калі вырай Пад нябёсамі курлыча, Гэта ён радзіму кліча: Кры-чаў, Кры-чаў, Кры-чаў, Кры-чаў... Ажываю, калі сосны Каля Рэчыцы сьпяваюць Быццам маёй маці кросны Чаўнаком прашылі памяць. Ажываю... Ажывае На Палесьсі тура ўздых, Там цячэ вада жывая – Мова прашчураў маіх. Піць яе – не наталіцца Пад пуцінай млечнай: Лета – золак – шчамяліца... Маці – мова – вечнасьць...
|
Аднойчы паміж Бэрлінам і Варшаваю
|
Зямля – мудрая калосьсямі, прыгожая кветкамі, моцная дрэвамі – родная зямля. Аднойчы паміж Бэрлінам і Варшаваю я трывожна задумаўся: а якая яна мною? Яе поле я яшчэ не ральліў, яе лугі я амаль не касіў, і лес яе не ўзгадавалі безь мяне. Было мне такое сьненьне: дзьве маці дзялілі сьлёзы па сыну, што на чужыне ў жаўнерах. Дзьве маці ў аднаго сына... I былі яны такія родныя – мая маці Марыя і мая маці Радзіма. Сьлязінкі іх цёплыя і песьні іх сумныя мне птушкі прынесьлі ў дзюбах аднойчы... Аднойчы паміж Бэрлінам і Варшавай я трывожна задумаўся...
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Гэты свет — для размену манет… ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Сохне трыснёг маёй памяці
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Чалавек, які падтрымлівае агмень
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
***...І мяне натхняе воля…
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
***Якое б жыта ні ўрадзіла…
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
***Часта пытаюцца: як вершы пішуць?..
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Трыпціх утульнага вогнішча
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Асацыяцыя з начнымі матылькамі
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Маналог Зміцера Жылуновіча
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
***Дарога ў жыцці і ў жыце…
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Музыкам фальклорна-этнаграфічнага гурту «Свята»
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
|
|