Зямля Ханаан
Вершы
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
У рыдване каціцца прывідам з красавіка ў лістапад і за пяшчанай дзікай відмаю апошні раз зірнуць назад, і на шляху, дзе ліст асінавы гніе зь бярозавым лістом, згубіць сьлязу пад крык: «гэй, сівыя!» ды моцна вытнуць пугаўём; і пакідаць адзаду бездараж, і дрэнь падзей, і думак бруд, з адной душою нержавеючай перабіраць з груда на груд. Між траваў, там, сярод шматколерных, дзе высах скрыпень-фараон, хай ля бярозавай расколіны мяне засьпее дзіўны сон.
|
Маіх вачэй расчыненыя форткі глядзяць у сьвет, дзе восень і дажджы, дзе лістапад у жоўтыя абгорткі паапранаў шурпатыя глыжы, дзе не знарок, а больш па завядзенцы узад-уперад ходзіць паміж дрэў зьбялелы промень восеньскага сонца, які душы, на жаль, мне не сагрэў; і дзе няма ўжо буйства белых красак, а толькі сум півоняў ды жарства, на хутары пустым шаленства масак і непатрэбства думак пра дзяржстрах. I ўсё ж люблю лістоты жоўты прысак, бурштынавыя вочы сонных зьмей, таемнасьць соваў і адкрытасьць плісак, ну і, вядома, крышачку – яюдзей
|
На ўзроўні маланкі ды грому я трымацца сабе загадаў, бо ня мог я ніяк па-другому, бо заўсёды я волі жадаў. Я забраў з сабой кветку альвасу, рой пчаліны й сям’ю мурашоў, два гладышыкі сьвежага квасу, страказу і знаёмых вужоў. Каб у небе ня стала мне сумна зь перуном і маланкай утрох, прыхапіў я і хутар, і гумны, васількі і жыты на палёх. Я пакінуў, да волі ахвочы, марны клопат людзкое чаргі, каб мяне на мяжы дня і ночы прывіталі Айчыны багі.
20.VI.1990.
|
Як я люблю, зямля, тваю аздобу, што прарастае ў травах і лясах, дубоў малых упартую худобу, пад бокам шышку ў сініх верасах, на курганах і купінах брушніцы, багульніку суседзтва і чмялёў, ружовы скрыпень, жамяру кастрыцы, асеньні дым і вечны сум палёў. Люблю шукаць гармонію ў лістоце асіны дрогкай, у калючках ёлкі, сасны крывой, што вырасла ў балоце, люблю кустоў зялёныя суполкі... Бо, як сказаў паэт, навошта колас, калі ня ў модзе сіні васілёк? Я за цябе, зямля, ўздымаю голас, і для цябе я свой цягну вазок.
|
Дзе блакітны ядловец свае збудаваў піраміды, дзе стаяць векавечныя дрэвы у зялёных імхах, дзе люблю я жанчыну ў вобразе юнай сільфіды, там сьвятая зямля, там стагодзьдзямі ўвесь я прапах: там жыве патаемнае ў пушчы цватлівай, а ўраньні там на сонцы раса зіхаціць, як сухое ў фужэрах віно, там чмялі прызнаюцца чмяліхам у верным каханьні, там бабры запрашаюць на сьвяты ў сваё казіно; на дзядзінцах штодня, высьпяваючы, грэюцца кветкі, срэбра крушняў дажджы намываюць, а ліпеньскі гром там лагонка грыміць, і рамонкі – нібыта сурвэткі ў сталавальні, дзе госьці сабой ажыўляюць мой дом; у прыполе начніц дагараюць там ясачкі-зоркі, а самотны пугач, тэрарыст глухадольных балот, штось «па фені» балбоча й ляціць яго крык за пагоркі, дзе філоніць сава, дзе кажан зачапіўся за дрот... О зямля Ханаан! Я прыдумаў цябе не для ўцехі, а хутчэй для таго, каб душу ўратаваць ад бяды, каб любіць твае храмы й палацаў бліскучыя стрэхі, і дуброваў тваіх залатыя, дальбог, жалуды. I пакуль на стале маім горы папер і асадак, а на чыстым лісьце я пішу свой чарговы радок, ты ня зьнікнеш, зямля, і ня зьнікне твой вечны парадак, і наступнай вясной твае дрэвы распырскаюць сок.
|
Гэтым днём сьмецяры не пазналі растапыраных вуліц кландайк: скрозь асфальт палыны прарасталі, дзьмухаўцы заклікалі на страйк, штурмавала макрыца будынкі, засланялі каштаны прастор, буйных траў аксамітныя фінкі праглі ўткнуцца ў чэрава зор, пыл рамонкавы слаўся франтальна, сьмецяры адступалі ў двары, узрывала чаромха татальна гарызонты барвовай зары. Сонца! Сонца зь нябёсаў сьвяціла, жыцьцядайныя промні шлючы, каб зялёная дзёрзкая сіла залівала худыя хвашчы. На шыньёны квітнеючых ліпаў прызямляліся пчолы сям’ёй, а з карэктнага воблака сыпаў ціхі дождж на квяцісты налой. Паўставалі пялесткаў цунамі, віравалі на кветках чмялі, і ва ўлоньнях бутонаў сьлязамі Н20 праступала з ральлі.
|
Ледзь толькі пагасьне сьвятло ў пакоі, ледзь толькі пасьпее агмень азалець – зьяўляюцца шорахі шыхтам, як воі, і ўраз па кутох пачынаюць шумець. Нахабна ў шуфляды залазяць. Да раньня на почапках віснуць уніз галавой. Здаецца, нібыта я чую дыханьне іх душаў нікчэмных у цемры начной. Мне золка, як зьверу ў лядашчай бярлозе, мне шорахі-шпегі жыцьця не даюць. Сваім шаргаценьнем па шорсткай падлозе яны мае тайны на сьвет дастаюць. Іх цэры а-за жоўтых шпалераў сьмяюцца, ў старой шыткаўніцы яны грамадой міжсобку шальмуюць мяне і злуюцца, што ўпарта хачу я знайсьці супакой. На кніжных паліцах, дзе столькі паснула раманных паяцаў, багоў, прыгажунь, – там шорахі шорхнуць з часоў Вэльзэвула, там месяц глядзіць на іх зь неба, як лунь. I я ў гэтай кодле ня йму паратунку, бо толькі пад раньне сьціхае мой боль, калі, пакідаючы брудныя шлункі, зьнікаюць начніцы скрозь белую столь.
|
Экспрэсія, альбо Аднойчы, прыслухаўшыся да свайго голасу
|
Шукай мяне, рэха, ня там, дзе лацьвей, дзе мне не да сьмеху, дзе ў полі разьвей. I там, дзе прыстойна, дарма не шукай, і там, дзе застойна, і там, дзе шугай. Шукай мяне ўпарта ня там, дзе няма, дзе пільная варта і замак-турма, дзе ў лесе памерлым ні гуку, хоць плач, дзе выцьвілі пэрлы і жоўты касач... О, рэха! Аднойчы спаткаемся мы далей ад калючых дратоў і турмы, далей ад памерлых лясоў і балот, ад выцьвілых пэрлаў і крыкаў «народ!», далей ад вар’ятаў, сьляпых і глухіх, ад здрады і кратаў, і словаў благіх. Аднойчы ў блакіце раскутых нябёс, аднойчы ды ў жыце, у холадзе рос, у тле папялішчаў, у цьвілі кладоў, у цемры гарышчаў бяэьлюдных дамоў... О рэха! Аднойчы спаткаемся мы. Вось будзе пацеха, вось будуць грамы!..
24.III.1992.
|
Файна, што столькі фуфаек сьцягаўшы, змог я нарэшце купіць гарнітур, чорны капелюш і вузенькі гальштук, скрып чаравічны ды плашч і каптур. Файна, што ўрэшце сабе я дазволіў сьнеданьне ўраньні, нармальны абед, зрэдчас – вячэру, і крыху сваволі, радасьці жменьку і жменьку манет. Файна, што восень, што мілыя твары почасту бачу ў пакоі маім, файна, што здуру ня трапіў на нары, файна, што грэе мне ногі кілім. Файна, што нарачанскія сосны помняцца мне ў мітусьні гарадоў, файна, як файна, о Божа мілосны, мець і надзейных, і мужных сяброў. Файна, калі дастаткова ў каханьні цёплага позірку, еднасьці душ, сьмеху крывіцкай дзяўчыначкі Фані, файна, калі апантанасьцю дуж. Файна а трэцяй гадзіне уночы, верш напісаўшы, прылегчы й заснуць, сон сабе высьніць пад раньне прарочы... Файна, калі твае песьні пяюць!
|
У пакоі маім альвасы не цьвітуць, але гэта не азначае, што я тым часам не аматар кветак. У сьне мне зьнўляюцца краскі лета залацістых паўвыспаў. Там гэтаксама, як тут, гарсэтна, і хапае працы рукам. Там шыпшыняцца плошчы. Пушчы каранямі ўрасьлі ў базальт, а ў каньёнах, зарослых плюшчам, рязьліваецца нейчы альт. Сьніцца мне пра сады, дзе ружы, дзе язьмін і блакітны бэз; сьніцца, што, малады і дужы, з маладою я п’ю шартрэз; сьняцца сны-паралелаграмы, кубаэльфадратызмы дзён; сьняцца травы, адсутнасьць хамаў; сьніцца дзедаў ляжак-услон; сьняцца моры, лясы, бязьлюдзьдзе, толькі я ў зеляніне гор; сьніцца ўсё, што было й што будзе; сьніцца мне: я ляту да зор.
25.X.1992.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Мой бог даўно мяне пакікуў, адрокся д’ябал назаўжды, і валасоў маіх мякіну ня мыюць жоўтыя дажджы. I сябра, славаю абраны, плюгавым стаў і зьнік з вачэй, і я нічый цяпер падданы, і мне цяпер крыху лягчэй. Назад вярнуўшыся ў цянёты імхоў, ядлоўцу і расы, я п’ю з чмяліных тонкіх сотаў за грэх жаночае красы.
|
Вось і ты, маладая, молада пакідаеш мяне на прэч, наталіўшыся ўзахап з голаду спрытам рук маіх, сілай плеч. Пакідаеш, а я, нявыпіты, буду днець, як пушчанскі зьвер, і са мной мой дзяржаўны скіпэтар, і пажадлівы дух папер. Пакідаеш, а мне ня бачыць бы ўсіх астатніх, адно каб ты, і каб разам і неабачліва, геніяльна і без лухты. Пакідаеш... Ты вельмі юная, ты на іншай глебе расьцеш, і таму наша міні-вунія разьвітальны стварыла верш. Ах, турчанка мая баўгарская! Ах, дачка Тахтамыша, – кроч! Мне шкада, што карона царская да тваіх не пасуе воч.
30.IV.1992.
|
Разгубіліся вусны мае прад спакоем тваім, шэра- вокая. Усе здрады й глупствы мае – прабачаеш. Усяго мяне разумееш і да рук сваіх прымаеш та- кога, як ёсьць. У вачах тваіх бачу золак Бацькаў- шчыны. Дай жа сілы, паляшучка мая, сілы, каб голаў узьняць і ў дарозе Дзень Самапазнаньня су- стрэць. Дабраслаў, чыстая! Дабраслаў, гадаванка абшараў палескіх! Трывогу тваю да сваёй даяд- наю, каб золак той у Дзень разгарэўся ясны. Шля- хам пайду. Азірнуся – вочы твае.
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Я вечна адзін. Прыходзьце глядзець мой старэнькі «тэле». Мы будзем удвох на самоде. Намітусь у мяккіх фатэлях. I вы мне раскажаце нешта пра тое, што іншым да фені, што ў краме скруцілі вам рэшту, што ў вашай маленькай жмені ня маеце вы нічога, што хочацца вам проста, як іншай любой жанчыне, мужчыну любога росту (хай нават не разумее, каб толькі быў зрэдку побач). Я вечна адзін. I на фі – ласофій кнігі-тамы! Заходзьде без эпітафій, мы будзем з вамі «на ты», а з намі будзе, дальбог жа, хтось трэці, як быццам звыш, нашэптваючы прыгожа пра Хельсінкі і Парыж.
|
СОНЦА ўзыдзе і зойдзе, а я цалавацьму цябе, о жанчына! I расьцякацца па белым тваім буду плоймай но- вых жаданьняў, а ты? О маўклівая цярплівіца, як сама зямля Беларуская, ты аддасі мне моц тваю, паляшучка. О ваўчыца мая! Ты народзіш мне ду- жых ваўчанят, і яны разьбягуцца па нашых пуш- чах, яны ачысьцяць ад сьмерду нашу зямлю й на- родзяпь нашчадкаў з густой поўсьцю, моцнымі ікламі і разумнымі вачыма. О жанчына-паляшуч- ка-ваўчыца! Ты выведзеш аблуднае племя на воль- ны пляц, ты пакажаш лянівым і галодным золата пад іхнымі нагамі-лапамі. Ты й маё вызваленьне. Чуеш? Пушча шуміць-шэпча – кліча нас. Там, у дрэваломе, на йгліцы пад магутнай сасной я пра- шапчу табе твае любімыя словы, мая ваўчыца-па- ляшучка-жанчына: у гэтым жыцьці ты – мая зорка, паходня, СОНЦА
|
Ну чаму вы так позна зьявіліся і цяпер побач з вамі не я у паставе і рухах Азірыса? Ну чаму побач з вамі не я? Вы ўжо нешта ў жыцьці гэтым зьведалі, ды ня ўсё, бачу я, я ледэь-ледзь. Прад чужым закрываеце пледамі вашых ног нечапаную медзь. Бачу я, што зь вялікаю любасьцю вы цалуеце ў вусны яго, пакідаючы мне з маёй грубасьцю для спажытку тутэйшы арго. Што ж, бывайце! Я заўтра, здарожаны, не зайду ў ваш дзявочы пакой. Конь мой быстры даўно растрывожаны і дрыжыць пад знаёмай рукой. І чакае мяне поле вольнае, і ядлоўцу шыхты, і дзірван, і асадка, і муза крамольная, і сьвятая зямля Ханаан.
|
Сайку белага хлеба ем з табой сухама, ты дзяўчына што трэба, ты ўсё робіш сама. Колькі марыў я, люба, пра такую, як ты; колькі лаяўся груба, нарабіўшы лухты; колькі выхадзіў шляхам, дзе адна гавыла, дзе распалася прахам не адна галава. Ах, дзяўчыначка-ліха! Ах, дзяўчына-краса! Ты любі мяне ціха, як зямельку раса, Ты любі асьцярожна, асьцярожна жартуй, на травіцы мурожнай ты мяне намалюй.
|
Ах, як прыгожа твае рукі нам сьцеляць першы раз пасьцель. Паклалі ціха свае лукі амуры-зводнікі на кмель. Кілім смарагдавы хавае ступні тваіх маленькіх ног, нібыта ў мяккім малачаі, альбо ў драсёне ля дарог. Твая сукеначка ў фатэлі, твой станік, пацеркі, што так блішчаць прывабліва. I келіх, а ў ім віна знаёмы смак. Пад лёгкай коўдраю таемна застылі сьвежыя прасьціны і мы з табою узаемна, і пад вакном кусты язьміну. Таршэр стары і галавасты расьсеяў хітраваты бляск, мацьней акрэсьліўшы пілястры і ў нашай згодзе прагу ласк.
|
Жанчыне, што пакідае мяне
|
Душы маёй поўныя соты зьнішчайце пурпурам губ і піце прагка, да рвоты, з другімі ўступаючы ў шлюб. Вазьміце мяне і зьешце, як пепін ці бутэрброд, і сплюньце рэшткі нарэшце са сьмехам проста за плот. А хочаце я, пасьцельны, увесь, як таматны сок, прыйду да вас на пахмельле ў раёне eleven o’clock. I вы, захліпнуўшыся мною, і я, вашых думак сьмех, – закусім сыпкай халвою ня дадзены іншым грэх.
|
Мяне хапае на кароткі верш, на лёгкі флірт з прыемнаю жанчынай, а што я зьдзейсьніў у жыцьці найперш – ня ведаю, як, зрэшты, і прычыны. I ўвогуле – я дбаю пра сябе, сябе люблю, ў сабе люблю капацца, сябе выносіць на сваім гарбе, кяб потым жа сабе і падабацца. I часта мне даводзіцца ірваць на целе ўтаймавальную кашулю, бо хочацца кахаць, каб не скаваць, жыцьцё зьмяніўшы на пятлю ці кулю. Пра кулю я, аднак, усё ж зманіў, бо зброя ў нас даўно не прадаецца, і піва не заўсёды на разьліў, ды і на вынас хутка зноў зьвядзецца. Так і жывём. А што да маіх вершаў, дык гэта ад таго, што ні рубля, што продак мой жыцьцё сваё завершыў, ніколі не хадзіўшы ў сабалях. Вось так, браток, а словам ты ня вер, бо прыгажосьць адна і варта ўвагі. Дарэчы, дай дзясятку напавер: я ўжо даўно заходжуся ад смагі.
3.VI.1990.
|
Зноў чарговая восень, дажджы, грукаценьне трамвая, кантралёры з жэтонамі ловяць «зайцоў» за каўнер, хтосьці ў бруднай кавярні прыткнуўся за столікам з краю, не пазбаўлены, зрэшты, прыстойнасьці сьвецкіх манер. Традыцыйна каштаны губляюць грубую лістоту, правінцыйны вятрыска туляецца ў вулках старых, і нязбыўную носяць прахожыя ў душах самоту, а ў дварышчах барыгі капейкі трасуць на траіх. Чыста голены муж уцякае ад жонкі ў кантору, дзе чакае яго сакратарка, пяро і фатэль, дзе ад сьвету схаваецца ён за казённую штору і ў кябыт адплыве, нібы прывідных мар карабель. Зноў чарговая восень; бач, хтосьці на добрым падпітку затрымаўся ля тумбы афішнай, шукае расклад цягнікоў; хтосьці выгляд зрабіў, што яму аніколькі ня брыдка; хтосьці сплюнуў пад ногі; прайшла грамада дзецюкоў. А на горад вось-вось зноў няпэўнасьць дажджамі пральецца, і жывое наўкол халадэча пратне да касьцей. У завулку Рабкораўскім ціхі вар’ят засьмяецца, бо адзіны ён знацьме сцэнарый далейшых падзей.
1988
|
Вітамінныя хлопчыкі дбаюць пра ўласнае цела, мінэральную п’юць і ня паляць зусім цыгарэт. Ім яшчэ па-сапраўднаму ў гэтым жыцьці не балела, ім яшчэ не карцела аднойчы пайсьці ў іншасьвет. I таму яны сёньня тусуюцца ў белай альтанцы, дзе патроху пляткараць увогуле і ні аб чым, прагназуючы прышласьць, тасуточы ўласныя шанцы, і блефуючы роспачна-доўга пад небам начным. Хай жывуць вітамінныя хлопчыкі мірна і ціха, так жывуць, каб ня ведаць пра божы і д’яблаў прысуд, ну, а мы, стырнавыя, мы будзем змагацца, як дыхаць. Нам аддзячаць пасьля апалёгіяй нашых пакут.
23.IV.1990.
|
Сябрам «Талакі» 1985 году
|
Добра быць філёлягам, паэтам, прамоўцам, спэцыялістам у сфэры тэм і рэм, вымаючы і сьпелячы слоўца за слоўцам з моўнага плянктону, з акіяну лексэм. Але так хочанца мне, катораму ніводная з вышэйпералічавых «пасад» не даспадобы, як лекі хвораму, – як хочацца дажыць мне да Новых Каляд! I тады няхай штукары-арыфмэтыкі пужаюць чалавецтва бясконцай лічбай – я буду кахаць, дарыць жянчыне кветкі, птахам лётаць і плаваць рыбай. Калі ж валачобнікі прыйдуць на Вялікдзень, адзычу хлапцам апошні кус і сам пайду, але не як прыхадзень, а ўцяміўшы да скону, што я – Беларус.
|
Калі прыходзяць фраеры ў кавярню, а я адзін за столікам, і пуста у філіжанцы з абламанай ручкай, мне сумна, злосна мне, сьвятло вялікай люстры тяксама раздражняе, за стойкаю бармэн агідна тлусты; а я, хацеў бы я тады душы знаёмай сваю душу хоць крышку прыадкрыць, хацеў бы паказаць, як пакрыёму блакітным палымцом яна гарыць; гарыць, але чаму і для каго, і дзеля чаго гарыць? Аднак жа вяртаюся ў кавярню, дзе пусто, дзе фраеры, шархочучы «капустай», бяруць маўкліва на душу па сто. Адзін сяджу, а сільфы ды анёлы пакінулі мяне сам-насам з чымсьці, чаму я не магу знайсьці найменьня, і не магу я ўстаць, каб ціха выйсьці, і ўсё хутчэй ідзе працэс гарэньня.
|
Верш, напісаны раніцай, пасьля няскончанага акту мастурбацыі
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Стамілася, ледзьве што дыхае цела, і штосьці рыпяць пазванкі і суставы. Вось клапан усхліпнуў і сэрца замлела ўсяго на трынаццатым кубачку кавы. Пусты, як патэльня, пакой, дзе шпалеры у цемры блішчаць фасфарычным сьвятлом, дзе сумныя ложкі, шалёныя дзьверы, дзе ўсё, што ні знойдзеш, ёсьць мэталалом. Згарэў калярыфэр. За шыбаю – мінус. Пад коўдрай казённай таксама ня ў кайф. Заснуць бы, забыцца хоць пастай «калінас», і з Богам праклясьці паршывае «лайф». I ўсё ж я шапчу сабе: «Нельга, зямеля. Вось трошку пацерпіш, а там – на прастор. Там зноў будзе воля, сяброўкі ў фатэлях, і ты сярод іх, нібы той Чарнамор. Зноў будуць размовы, напой, цыгарэты, і будзе спакойна, і будзеш ты жыць...» Ды сёньня хачу я з адчаем камэты у трыццаць няпоўных усё завяршыць!
14.IX.1990.
|
Рэпліка на пахавальнае слова для мяне
|
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
|
Я ніколі ня лашчыў радкі свае, я іх біў па скулах і рэбрах, каб яны рассыпаліся іскрамі і былі камусьці патрэбны. I пакуль мне сьпявалі начальнікі пра імкненьне да еднасьці душ, я прадсэрдзяў крывавыя сальнікі прамяняў на пялёстачкі руж. I было мне тады фіялетава, што там скажуць вучоныя лбы пра мяне і капелюш мой фэтравы, і пра цяжкія продкаў хлябы. Я пішу на ружовых пялёстачках і на цэтліках з крамы «Тытунь», каб мае неразьвітыя костачкі закапалі пад шчыльную рунь.
|
|
|
|