Гэй, родныя песьні! Вы ў суме і ў горы,
Ці ночка пануе, ці сівер дзьме зімны, –
Для роднай зямелькі вы – сьветлыя зоры,
Для роднага краю вы – райскія гімны!
У вас адаб’ецца нядоля і доля,
Ўздыханьні, што ходзяць з сахою, зь сякерай,
I холад, і голад, няволя і воля,
I ў будучнасьць ясну надзея і вера.
На сьвеце на белым і праўдай, і чэсьцяй
Гандлююць, збываюць за фальш і няславу;
Вы ж, песьні, і сьветам маглі бы затрэсьці,
Паклікаць к змаганьню за добрую справу.
На рукі людскія наложаць аковы,
Край стопчуць, заграбяць чужыя народы, –
У песьнях жа родны край, родныя словы
Жылі, і жывуць, і жыць будуць заўсёды,
Гэй, песьні, гэй, звон Беларусі загнанай!
Зайграйце пацехай на родным загоне,
Што ўжо няма болей няволі, кайданаў
I людзі ня стогнуць, як стогнуць сягоньня!
1906
|
|
