 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Вялікая дзяржава – Вялікая ідэя.
I ўсё ж, таварыш мой,
Мазгамі шавяльні:
Каля агню братэрства
Растуць і ліхадзеі
I расьцьвітае
Вялікадзяржаўны шавінізм.
Малыя народы –
Як грошы разьменныя ў касах.
На бронзавых конях
Усюды сядзяць палкаводцы:
То пакарэньне Каўказа,
То высяленьне Каўказа,
То Беластоцкая вобласьць,
То ваяводства.
Якія б войны
У нас ні перакатваліся,
I як бы акупанты
Ні дратавалі зямлю,
Рана ці позна
Народы распраўляліся з катамі,
I зноў аралі і сеялі,
I гаварылі: «Люблю».
Пахлі нашы пожні
Мятаю і рутаю,
А цяпер
Пасьля аграхімічных праполак
Пахне глеба гербіцыдамі,
А вада атрутаю.
У рацэ – ні плотак, ні язёў,
Ні ў жыце перапёлак.
А нашы псэўдаасьветнікі,
Сабраныя на канцылярскіх сьметніках,
Магутныя бюракраты
Уласным сьцьверджаньням рады:
«Гаворыш па-руску ––
Інтэрнацыяналіст;
Гаворыш па-беларуску –
Нацыяналіст,
Вучы дзяцей французскай,
Ангельскай, эсперанта,
Але не беларускай...» –
Палохаюць піраты.
I адвучылі
Дзяцей і бацькоў,
I адлучылі
Ад родных народных слоў.
Вучоны невук
Ці дурнаваты крытык,
Якія паэзію
Не разумеюць і не адчуваюць,
То ў жанры даносу,
То пагардліва адкрыта
Мяне з году ў год
Ушчуваюць:
«Каму патрэбна
Тваіх маніфэстаў рыторыка?
Трэба пра шчасьце пісаць
I далі прасторныя».
А я журуся: Мала ў Беларусі
Разумных гісторыкаў,
Якія любяць і ведаюць
Родную гісторыю.
Закрэсьлілі б невукі
Мары усе залатыя:
«Зьнікае ўсё:
I вучэньні, і мовы, і веры.
Сёньня Рым размаўляе
Не на латыні,
А Афіны гавораць
Не на мове Гамера».
Мы спазьніліся
На сотні, напэўна, гадоў,
А можа,
На цэлае тысячагоддзе.
Мы забылі пра вольнасьць
Старажытных сваіх гарадоў.
Наш цягнік адышоў.
Зьнікла родная мова
Ў народзе.
У кожнага ёсьць
Свае рэкі –
Ці Дняпро, ці Нёман,
Ціхі Дон, ці раз'юшаны Енісей.
У сваіх парадзелых лясах
Я не чую
Ўсхвалёваны гоман,
А рака памутнелага часу
Нас нясе, і нясе, і нясе...
Пастаю я самотна
Каля полацкай белай Сафіі,
Паблукаю ў Гародні,
Пажуруся ў турава-пінскім Палесьсі,
А вочы мае ўжо не плачуць –
Сухія-сухія:
Не чутно мне з былога
Ні грому,
Ні звону,
Адны толькі казкі
Ды песьні...
Родны Янка Купала,
Вы пісалі:
«Я веру – настане...»
Дарагі мой Іван Дамінікавіч,
Не, не настане!
Гэта ўжо не сьвітаньне,
Гэта наша настала зьмярканьне,
Гэта з мовай маёй,
Гэта зь песьняй маёй
Разьвітаньне.
[1988]
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2022. Беларусь, Менск.
|
|
|
