Мы покуль не народжаны народ,
Мы вязьні скамянелых яйцаклетак,
Мысьленча запаволены чарот;
Хтось падла, хтось зусім яшчэ падлетак,
Хтось піша і рыторыкай старой
Уводзіць юнакоў у заблужджэньне:
Змагар, руплівец, ходаньнік, герой,
Тытан, а мо й тытанік адраджэньня.
Стаміліся й губляем лік гадам:
Гады ў турме паўзучыя, як гады!
Дзе ж тая паўнагрудая мадам,
Што ўсіх нас павядзе на барыкады?
Што маем, ёй бы кінулі да ног!
І вартавыя чуюць нашы енкі,
Калі начамі ў каляровых снох
Мы бычым гэту кралю без сукенкі.
Мы валім дрэвы, чэшам камяні,
Капаем катлаваны і каналы,
Чакаем на спатканьні, лічым дні
Й абагульняем сьвет наш дасканалы.
Бо верым: навакольнае лайно
Цудоўным гноем станецца ў гасподзе.
Па-праз закратаванае акно
Гартуем дых, каб дыхаць на свабодзе.
|
|
