Бываюць хвілі горкіх жаляў,
Душа і ные, і баліць;
Агонь пякельны грудзі паліць,
I нечым той агонь заліць.
У гэткай хвілі цяжкай, труднай
Нямілым робіцца жыцьцё,
Пракляў бы цэлы сьвет злалюдны
I сэрца роднага біцьцё.
Пракляў бы сьвет, і быт, і долю,
Усё б на лес сухі паслаў
I даў бы думам спаць уволю
I сам бы спаў, навекі спаў.
1906
|
|
