буду рэчкай, якая цячэ назад,
невымоўным словам, якога сказаць
ты ня зможаш – загіне на вуснах
сэрца білася ў шыбіну цела майго,
журавы адляталі на поўдзень штогод –
я штодзень апраналася ў вусьціш
як прыемна цяпер быць маўклівай ракой –
без аеру, бяз чоўнаў, без рыбакоў –
не пабачыць ні выйсьця, ні вусьця
як прыемна цяпер словам быць трапяткім,
да цябе празь мяне вершы мкнуць напрасткі,
толькі з вуснаў тваіх не сарвуцца
2007
|
|
