Мой родны кут,
мой ціхі дом,
дзе ў гольле дрэў
аб сьцены ніў,
пад сумны сьпеў
буйным крылом
паўночны вецер
звонка біў.
Мой родны кут, –
на твой ўспамін
бушуе кроў,
а ў сэрцы гар,
а ў сэрцы боль,
бо зь ніў, з далін
урок мяне
туманны чар.
I ў ясны дзень,
і ў ноч бяз зор
душа, як птах,
пад гоман дум
ляціць на шлях,
дзе песьняй бор
калыша долі
нашай сум.
Мой родны кут,
цьвяцісты луг, –
пад шумы вольх
прыйдзе ўначы,
як ціхі ўздых,
мой верны дух
на вечны сон
к табе спачыць.
Пад ветру шум,
пад буры кроз,
пад гоман хат,
хто сэрцам жыў,
ў вясьняны чад
хто ў полі рос,
той не пакіне
родных ніў.
1940
|
|
