Было сьвята, нядзеля,
ясна зоры гарэлі,
пахла мятаю,
дзе пад хатаю
хлопец зь дзеўкай сядзелі.
Нешта груша шумела,
нешта сэрца нясьмела
аб каханьні тым,
верным, маладым,
сказаць дзеўцы хацела.
Дзе-ж той сьмех дзецюковы?
Пагубляў быццам словы...
Зоры зь месяцам
цалаваліся-ж,
на’т ня знаючы мовы...
Паказалі паперу –
пайшоў хлопец ў жаўнеры...
Неўгамоннае
сэрца плакала,
бо хто-ж дзеўчыне верыць?
Было сьвята, нядзеля,
вокал стрэлы гудзелі...
Лёг міленькі
пад калінаю,
на зялёнай пасьцелі...
Было сьвята, нядзеля,
ў небе зоры ірдзелі...
Ой, пыталася
дзеўка ў ночанькі,
калі будзе вясельле?..
Многа нітак спрадзецца,
вёснаў шмат разаўецца, –
ўсе-ж чакаціме
дружка мілага
дзеўкі вернае сэрца.
1940
|
|
