Там толькі хочацца, хочацца жыць,
дзе родныя, сумныя далі,
дзе поле узорнай раўнінай ляжыць,
калышацца жытняю хваляй.
Дзе Нёман дастойны шырока плыве,
дзе пушчы шумяць аб мінулым,
а ў замках, курганах легэнда жыве
і песьня дзядоў не заснула.
Дзе нашы дзяўчаты – юргіні ў саду,
расьцьвіўшыя кветкі у маі,
ізь песьнямі лён залацісты прадуць,
узорамі бель патыкаюць.
Дзе цягнуцца стромыя вежы ў гару,
крыжамі ўпіраюцца ў неба,
а моцныя рукі папары аруць,
каб нівы пакрыліся хлебам.
1941
|
|
