Уздымам сэрц нашых шуміць Белавежа,
як дні нашых сёлаў, так Нёман плыве...
Уроду палеткаў ткуць поясам межы,
адвечныя сосны гудуць ў бараве.
Там нашыя песьні, там наша багацьце,
там жытняе мора, магілы дзядоў,
і родныя хаты, і людзі, як брацьці,
і казкі, і слава мінулых часоў.
Крывіч там стагодзьдзі загон свой старожа,
а звычаі, мова жывуць з году ў год...
Так Край, быццам казка старая, прыгожы,
удалы і верны Краіне народ.
Нічога, што позна у сьвет мы выходзім,
нічога, што ўчора пакінулі плуг, –
нам крыўду стагодзьдзяў ліхіх нагародзіць
гарачым уздымам акрылены дух.
Калі для нас волі жаданай сьвітаньне
цудоўнаю блісьне над краем зарой, –
ад Угры па Буг мы спаткаць яго ўстанем
ўсёй дружнай, вялікай, Крывіцкай Сям’ёй.
1941
|
|
