Сэрца, зямля мая, ніва ўраджайная, збожжа палеткі, істужкі дарог, неба цьвітучае, радасьць вянчальная, скарбам схаваная ў буйных лясох. Войнамі спалена, недругам зьнішчана, рукі заломіш, праводзіш «гасьцей» і зноў уздымаешся над папялішчамі – й далей загон твой на славу цьвіце. Вечна пакутная, вечна гаротная, сьцятая – зноў адрастаеш з камля, вечна жывучая і несьмяротная ты, беларуская наша Зямля!
1942
|
|