Не баюся парным летам
ў полі жыта жаць!
Там сінеюць межы цьветам,
ціха шчасьцем недапетым
травы шалясьцяць.
Не баюся рана, рана
сіні лён палоць!
Ўстане сонца з-за кургана –
засьмяюся, выйду, гляну
сонцу насупроць!
Не баюся грэсьці травы,
бегаць па расе,
хоць злы вецер, для забавы,
часта пасмам залацяным,
косы растрасе!
Люблю кужаль свой шырокі
ля ракі бяліць!
Там, дзе вербы гнуцца вокал,
прывядзе мой мілы сокал
коніка паіць...
Бягуць хвалі ранным раньнем,
серабром зьвіняць...
Колькі сіл дзявочых стане,
буду радасна, з каханьнем,
зь песьняй працаваць!
Ты-ж цьвіці, цьвіці, мой Краю,
макам на мяжы!
Я табе аддам, што маю, –
іншай радасьці ня знаю –
як цябе любіць!
|
|
