Ці помніш ты, Ганна, Шчасьлівы мамэнт, Як граў раз на дудцы Нябожчык Вінцэнт? А Нёман спакойна, Спакойна дрыжаў, I месячык ясны На нас пазіраў. Драў горла у лозах За рэчкаю драч, I грукаў у сьцену Рагамі маркач. На жэрдзе мы селі У мроку маўчком, I я прытуліўся К табе плечуком. Язык мне адняўся, Я сьліну глытаў. А потым нясьмела Цябе запытаў: – Скажы мне, Ганулька, Ці любіш мяне? – Люблю, – ты сказала, – Аж сэрца мне схне! I лапці з-за сьпіны Мае ты зьняла, Анучы у Нёман Ты мыць панясла. Ганулька, Ганулька! Павер, зразумей – Я ў сьвеце не бачыў Каханьня шчырэй! На вуліцы Мурза Яхімаў брахаў, I стражнік пасьвістваў, Нагайкай махаў. Я ж быў шчасьлівейшы На сьвеце батрак, Ішоў, не баяўся «Шнуроў» і сабак. Ці помніш ты, Ганна, Той сьветлы мамэнт, Як граў раз на дудцы Нябожчык Вінцэнт?
1907
|
|