Адгукніся, душа, песьняй звонкай грымні!
Няхай песьня зь віхрамі памчыцца.
Ў братніх сэрцах няхай разгарацца агні.
Думы новай пальюцца крыніцай.
Ад зары да зары па радзімай зямлі
Зацяганыя людзі снуюцца,
I гаруюць яны, рэдка шчасны калі,
З чорнай доляй змагаюцца, б’юцца.
Зь іх жыцьця без жыцьця, зь іх бяднот і цямнот
Карыстае бяспуцьце, як можа;
I ніхто ж не жалее, як вечных сірот,
Ні свой брат і ні ты нават, Божа!
Жальбаў слухае іх толькі шум баравы,
На іх мукі глядзяць толькі зоры.
Адгукніся ж, душа, на іх стогн векавы!
Задрыжыце, даліны і горы!
[1906–1910]
|
|
