Мае думкі, быццам кумкі,
Назаляцца любяць мне.
То стыдліва, то пужліва,
Тая ў яве, тая ў сьне.
Тая плача, тая скача,
Тая песенькі пяе;
Як зязюлькі-аздабулькі,
Думкі родныя мае.
Ходам-зводам за народам,
За братамі за маймі
Цераз гоні, цераз тоні;
I вазьмі ж ты іх, вазьмі!..
Дні, вячоры – полем, борам,
То ім жалю, то пацех...
Стужай стогнуць, бурай дрогнуць,
Сонца гляне – яны ў сьмех!
Як пры студні ў дзень нябудні
Кумкі гутарку вядуць, –
Думкі глянуць, не адстануць,
На язык усё бяруць.
Сяк і гэтак шмат, ох, летак
Акелзаць я іх хачу:
Прытыкаю, навучаю...
Думкі змоўклі, – я маўчу.
Ціха... ціха... Што за ліха?
Маю думкі – не пасьлед;
За манаткі – ды зноў з хаткі,
Зь ветрам, зь песьняй сып у сьвет!
[1906–1910]
|
|
