Ota Navažyłavu
Havoryć siabar moj:
– Razbahacieju
I saksafon kuplu, i budu hrać
U restaranie.
Ty sabie taksama
Kupi tady jakuju-niebudź dudku,
Ci bubien, ci harmonik –
I prychodź.
My budziem hrać dla vypivoch viasiołych,
Jakim plavać na toje, jak my hrajem
I što my hrajem, i tamu ŭvieś viečar
My zmožam hrać nia im, a dla siabie,
I heta ich nikolki nie pakryŭdzić...
Tak jon havoryć mnie, moj dobry siabar,
I ja ŭžo baču siabra z saksafonam,
Padobnym na słanovy bieły bivień, –
Nibyta jon lacić na dysku cyrka,
Dzie kryknie dresiroŭščyk:
«Hop-la-la!» –
I sumny słon uzdymie ŭvierch svoj chobat,
Padobny na pryrosły saksafon,
I viesieła ŭ jaho zatrubić
Pieśniu:
«Hraŭ na trubie u cyrku sumny słon,
A jon chacieŭ by hrać na saksafonie,
Jon i siahońnia toj ža bačyŭ son,
Niby narešcie hraŭ na saksafonie.
Dy kryknuŭ dresiroŭščyk: hop-la-la!
I słon truboju viesieła zajšoŭsia.
Była truba zaŭsiody – hop-la-la! –
A saksafon ni razu nie znajšoŭsia.
I pad apładysmenty sumny słon
I prysiadaŭ, i klenčyŭ u pakłonie,
I chiba chto padumać moh, što jon
Chacieŭ by hrać na saksafonie...»
– Dyk što, – pytaje siabar, – kupiš dudku?
I ja kivaju hałavoj: kuplu...
Ja viedaju, što zaŭtra znoŭ moj siabar
Paciahnie, byccam voł, svaju rabotu,
A siońnia
Chaj haryć jana ahniom...
Bo siońnia my sustrełisia, kab vypić
Vina kiłišak i krychu pamaryć:
Jon kupić saksafon, a ja dudu –
I budziem razam hrać u restaranie.
|
|
