З прыполу хмар асеньні дождж пасеяў грыбы, грыбы... Вось забірай дарма. У бор прыбегла з кошыкам надзеяў. Шукаю шчырых, а такіх няма. Кругом паганкі, дробязь, мухаморы, ня зьлічыш пачарнелых савякоў, разьмяклых ад расы і не ў гуморы, што апусьцілі капялюш далоў. Гараць рыжкі, ірдзяцца сыраежкі, і сьлізгаюцца ў пальцах масьлякі. Чырвоныя галовікі на ўзьмежку, а ў сэрцы мрояцца баравікі. Такія шчырыя, праўдзівыя, што крэмень, нібы браты, харошаю сям'ёй, зьяднаныя грыбніцаю, карэньнем, без чарвяточыны, пад галіной. Шукаю шчырых, баравых, харошых, хоць сонейка ўжо падышло ўгару і мой яшчэ зусім ня поўны кошык. Шукаю шчырых, іншых не бяру.
|
|