Сьнег ляжыць вокал суровы і белы,
Хоць добрым слаўцом мяне, мілы, сагрэй,
Рукі ад сьцюжы мае зьледзянелі,
Сэрцу, здаецца, яшчэ халадней...
Ў безнадзеі цяжкую хвіліну,
Гдзе ні паглянеш – крыжы і крыжы,
Прыйдзі хоць уявай, прыйдзі успамінам,
Далоні на скроні мае палажы.
Каханьне – то з думкамі думкі гамоняць,
Дзеляцца шчасьцем няўлоўным ў цішы,
То вусны на вуснах, далоні ў далонях,
Сьвятасьць у сэрцы і песьня ў душы.
Хоць песьняй ўварвіся ў пакоі пустыя,
Нотаю мілай ў бяссоннай начы,
Цудоўная, ўзьнёслая «Авэ Марыя»
Няхай ў адзіноце маёй прагучыць.
А я пацалую зноў скроні спацелыя,
Коўдрай прыкрыю, накапаю лек,
Як ў ночы, калі бушавала мяцеліца
I сьцежку да хаты засыпаў нам сьнег.
Чало Тваё мудрае ціха пагладжу,
Яшчэ пакладу Табе грэлку да ног.
Я тая ж, такая ж, якую Ты ўбачыў
I болей ўжо выпусьціць з хаты ня змог...
|
|
