Праплылі хмары сшырака і ўздоўж.
Аперліся плячом на небасхіле,
Зь іх цёмных крыльляў звонка лінуў дождж
I пакаціўся па зямлі бясьсільна.
Гляджу, і сум на душу наляцеў
Такі, што радасьці празь сьлёзы не убачыць,
Перада мною жоўтым лісьцем дрэў
Гуляе вецер, ды і восень плача.
Хай плача восень, мне ж ня трэба сьлёз,
Бо дрэвы стройныя у золаце і медзі,
Для іх – для клёнаў, явараў, бяроз
Яшчэ шмат гожых вёснаў напярэдзі.
I ўжо ня жаль малёваных галін,
Ні вопраткі, што сяньня явар скіне.
Для іх, загледжаных з надзеяю у сінь,
У маці-зямлі ёсьць болей скарбаў ў скрыні.
|
|
