Перад вачыма неба і поле, На небасхіле лясы і лясы, Ў далінах прыселі адвечныя сёлы, Што помняць, здаецца, Міндоўга часы. Глыбока ў зямлю карэньні пусьцілі, Парасткам волю далі маладым, Гэта Міндоўга яны ахрысьцілі, Робячы князя чужога сваім. Гэтых сялянаў славутыя продкі, Каб дзікіх набегаў спыніць гураган, Паклалі падмурак у Навагародку Пад сільнае княства ў гісторыі славян. Веру чужую нясуць крыжаносцы Даўно праваслаўным ужо крывічом, Жмудзінаў і прусаў, як градам калосьсе, «Хрысьцяць і хрысьцяць» агнём і мячом. З захаду – ляхі, з усходу – татары, Людзі то меч абдымаюць, то плуг, Спыняюць набегі, і гасяць пажары, I ў поле выходзяць са зброяй ля рук.
|
|