Meta žyćcia,
kažuć ludzi biaź siły,
meta žyćcia – dačakacca mahiły.
Jak pražyvieš ty, sumlenna ci nie,
ci nia ŭsio roŭna, – bo śmierć nie minie.
Meta žyćcia,
kažuć poŭnyja siły,
z dolaj zmahacca da samaj mahiły,
viery nia tracić i strachu nia mieć,
śmieła bajcami pamierci, zhareć.
Meta žyćcia, jašče kažuć,
nia jrvacca
ŭ nieba, a tolki ziamłi pryhladacca.
Źviedać hrachi ŭsie, ŭsiaho sprabavać,
kab nia tak horka było pamirać.
Meta žyćcia, ŭrešcie kažuć,
chavacca
z sercam ad smutku, ź ślazima nia znacca.
Dumki ab praŭdzie? Durnoje – i ŭsio!
Meta žyćcia – zachavać žyćcio!
1922, Słonim.
|
|
