Ci nia viecier nad hreblaj hałosić?
Nie viarbiny jrvuć z płačam vałośsie?
Nie, spraŭlaje viasielle la młynu
vadzianik, biare z rečki dziaŭčynu.
Ledź bryła maładaja, schudziełym
biełym tvaram u ciemru hladzieła,
vusny sinija ščytna ściskała,
palcy łomiačy, niešta šukała...
Pyšny jšoŭ małady, paśmichaŭsia,
da svaje maładoj pachinaŭsia,
sam viałiki, niaskładny, cybaty,
z baradoju zialonaj, kałmataj...
Nie svaty maładych zapivałi,
jak spradvieku dziady nakazałi, –
zaručyłi biada ich i hora,
nie zapusnaj niadzielaj, a ŭčora.
Nie bajarki siabroŭku ŭbirałi,
rasplatałi kasu rusu krałi –
rasplatałi kasu rybki-płotki,
pavymaŭšy šaŭkovyja ŭplotki.
Nie braty tyja ŭploty chavałi –
akuńki ich pa dnie raściahałi.
Nie radnia maładuju daryła –
chvałi ŭ vočy sypnułi joj žviram.
Nie ŭ carkvie maładych paviančałi –
na dnie viru viancy im trymałi
nie bajary u žyčkach dy ŭ botach,
a hniłyja karčy nad bałotam.
Nie małiłisia pop dy ź dziakami –
zdani-vierby šaściełi sukami,
na nałoi nia śviečki harełi,
a truchla bałacianaja z prelaj.
Nie hułi im duda, ni cymbały –
vietruhi hołym viećciem šurhałi,
nia jšłi ŭ skoki z chłapcami dziaŭčaty –
vadzianik adzin tupaŭ kałmaty.
Oj ža ž tupaŭ, dziki, rahatłivy,
abymaŭsia z svajoj čarnabryvaj!
A jana... A jana hałasiła,
karavaj svoj ślazima rasiła:
– Zašumi, les, zialona dubrova,
uzdymieciesia, vietry bujnyja,
zalatajcie da rodnaha tatki,
zalatajcie da rodnaj matułi.
Ustavaj, ustavaj, tatka rodny,
dy vynoś abraz, rodnaja maci,
błasłaŭlajcie dačuški viasielle,
oj, dziŭnoje viasielle hulaci!
Nie šumić les, zialona dubroŭka,
nie ŭzdymajucca bujnyja vietry,
nie ŭstajuć, nie, nia jduć tatka z mamkaj
błasłaŭlaci dačku na viasielle.
Oj, sasonka maja baravaja,
oj, hałoŭka maja pałavaja!
Była matkaj mnie nočka hłuchaja,
rodnym tatkam byŭ spłakany vietach,
vypraŭlałi mianie braty-vietry,
hałasiłi pa mnie siostry-zory.
Oj, i mocna ž zvany tam nam hrałi,
oj, i zyrka ž nam śviečki mirhałi,
oj, pryhoža ž papy nam śpiavałi,
kałi chvałi mianie spavivałi,
tolki ž ja, oj, matula, matula,
ni zvanoŭ tych nia čuła, ni hulaŭ...
Ci nia viecier nad hreblaj hałosić?
Nie łaza jrvie iz płačam vałośsie?
Nie, spraŭlaje viasielle la młynu
vadzianik, biare z rečki dziaŭčynu.
Vierabinaja ž noč nad vadoju
ajer tuzaje, ledźvie ustoić,
raźłivaje sčarniełaje srebra
chval pa koła struchlełaha rebrach,
dy jano u piasčanych suvojach
supačyła, daŭno niežyvoje...
1923
|
|
