Dzie ty, chatka, dzie siałibka, Rodny moj kutočak, Što mnie daŭ by skarataci Reštu dzion i nočak? Dzie zahon ziamielki čornaj, Darahaja niva, Što dała b mnie naciašacca Z załatoha žniva? Dzie ty, konik moj, bułančyk Chto ciabie dzie spaściŭ, Što pavioz by, što pamčaŭ by Ŭ śviet, za les, pa ščaście? Dzie pryjaciełi, družočki, Rodnyja, čužyja, Što mnie b kryŭdaj nie sušyłi Lety maładyja? Dzie ty, lubaja dziaŭčynka, Roŭnaja ćviatočku, Što mnie začyniła b vočy U apošniu nočku?.. Što było, što nie – spłyło ŭsio Jak vadzica ŭ mora, Zastałisia tolki dumki Na biadu, na hora. Zastałisia tolki pieśni, Dy što ź imi budzie: Dola smutkam aplataje, Śmiecham beściać ludzi.
1911
|
|