У нясьмелай, замлелай цішы
ўстаў туманны, няветлы ранак,
ціха вецер гальлё калыша,
недзе плачуць званочкі санак,
нізка, нізка сівыя хмары
над зямлёю ціхой клубяцца...
Ціша...
раптам – віхор ударыў,
стаў заводзіць, гусьці, сьмяяцца.
А зь віхурай прыйшла завея,
ўсё зьмяшала,
зьмяла,
парвала,
разгайдала гальлё ў алеях,
паблытала...
«Месца, месца,
волі, волі!»
Мкне у месьце,
мкне у полі,
беліць вочы белай беляй
гнеўна-сьпеўная завея,
б’ецца,
ўецца,
скача,
плача,
сыпкім сьнегам сее, вее,
не лякаецца няўдачаў
гнеўна-сьпеўная завея!
1933, Хэлмна.
|
|
