Pastrasałi, raźnieśłi ŭnačy vietruhi
niežyvoje, pažoŭkłaje łiście biarezin.
Šklanym pyłam iskrycca maroz na halłi,
biełić dałi hustyja i mutnyja śniežań.
Pa iržavych paŭtonach asieńnich hadzin –
navakoła paŭsonnaja biełaja pustka
dy nad hojstrymi viežami ciomnych chvain
šera-sinich niabiosaŭ zimovaja chustka.
Što zima – paznaju nie pa biełi halla,
a pa tym, što ŭ dušy majoj mova maŭčańnia:
pieršy śnieh, rańni zmrok dakučajuć, balać,
kažny krok paŭz žyćcio – zapyniajuć i haniać.
Nie lublu ja, nia ŭmieju padkadžvać zimie,
krasavacca na šybach zimovaj šypšynaj,
pokul choład zimovy darešty zadźmie
maje dumki j paryvy apošnija spynić.
I žyvu ja ŭzimu tolki tym, što było:
jdu miž palcami zołata vosieni sypać
dy ŭ dadziełym maŭčańni halla biaź łistoŭ
słuchać šumu pažoŭkłych kastryčnickich łipaŭ.
1935
|
|
