Ці вымкну я птушкаю з думкай пралётнаю
На тое поле, на роўнае тое,
Ці ўгледжуся ў хату убога-маркотную, –
Смутна мне бачыці гора людское.
I жаль мне вас, людзі, што гэтак нявесела
Вам на радзімай зямельцы жывецца,
Што неба так хмары над вамі разьвесіла,
Што з вашых бедаў так кожны сьмяецца.
Хоць вас прыгнятае жыцьцё непрыветнае,
Парыце косьці бяз часу ў магілах, –
Вы празь цемнату ўсю сваю непрасьветную
Бачыць свайго паніжэньня ня ў сілах.
О, жаль мне праз гэта вас, людзі загнаныя,
Цёмныя людзі, гаротныя людзі,
Жаль, што вы такія, празь сьвет пагарджаныя,
Жаль, што так жыцца йшчэ доўга вам будзе.
1907
|
|
