Дзень устаў яснай цішай
над сьцішаным полем асеньнім,
усьміхнуўся пажоўклым асінам
празь сіні настылы туман,
растапіў асьцярожна
ў барознах залеглыя сьцені,
а тады...
зашумеў у лазе,
балазе загулялы цыган.
Закруцілася слупам рыжавым
іржавае лісьце ігрушаў,
загула разнаструнна
над руняй іглістай імгла,
ўсё ён, дзень,
у палёх пагартаў,
расьцягаў, разварушыў,
пахам восеньскім, моцным,
урочным упіўся, відаць.
На пажоўклыя дрэвы
з напевам хрыплівым зваліўся,
пакрышыў, пераблытаў
пабітыя пальцы сукоў,
а пасьля...
уздыхнуў і уміг
перасьціх, занямеў, засмуціўся,
лёг на ўзьмежку нязручна
ў анучах зрудзелых лістоў...
Так і ў нас
перасьціхнуць калісьці,
як лісьце, парывы, змаганьні,
прамінуць усе праўды,
папраўдзе парвуцца, як ніць,
азірнёмся назад
на бязладныя сьцені,
хаценьні, жаданьні,
ляжам з восеняй сьлёзнай
ў барознах сьлізкіх
супачыць...
1936, Равіч.
|
|
