Ад палёў паўзе холад восені.
Над рудым жніўём, над пракосамі
ймгла зьвіваецца.
Ў сон зямлі сырой, цяжкі, змораны,
сыпле дробны дождж зярнё спорнае,
увіхаецца...
Час праз пальцы йдзе ніткай шэраю,
ніткай шэраю яго й мераю,
йрву ды блытаю.
А здалёк, з павучыньня няпамяці,
устае, каб ізноў мяне раніць, –
прызабытае...
1936, Равіч.
|
|
