Da šybaŭ noč ilhnie vilhotnaj žoŭtaj mhłoju,
ŭ žmutoch łiścia čahoś šukaje šamiatłiva
i, nie znajšoŭšy, dźmie ŭ kaštany pieśniaj złoju,
pluje na plamy šyb daždžom – śłinoju škłivaj...
Pad stolaj radyjo hudzie, jak roj, muzykaj,
dryžyć na škle vakon, jak zvonku doždž i vosień,
vuhorskich skrypak płač, zyrki, haračy, dziki.
Tak puštaj załatoj imkniecca navalnica,
tak režuć šeraść chmar łipniovyja hrymoty
j zialony šumny doždž pradzie ŭ pavietry nici,
a skrypki – ŭsio piajuć haračaj, ščyraj notaj...
Vysoki, śvietły ton piarečyć dniu pustomu,
viadzie mianie z žyćcia pa załatym pramieńni,
i płača, chaj praź śmiech, i mkniecca stroma, stroma,
źmianiŭšy noč i doždž u sonca zihacieńnie!
1938
|
|
