Дзень пусты і крыклівы прылёг цішынёю на межах.
Трэскі смольныя вечар у хмарах сівых запаліў.
I над жоўтым натоўпам асін у рызманнай асеньняй адзежы
горкі дым смалякоў туманамі паплыў і паплыў.
Гэтак ціха й чароўна-прыгожа ўсё ў белых абыймах туманаў...
Дзіўным, казачным морам пад ногі плыве сенажаць...
Скуль бяруць вечары гэткі змрок, і густы й сэрабраны,
і ці можна у словах іх чар невыслоўны аддаць?
Але прыйдзе мой дзень, і знайду я патрэбныя словы,
тыя словы, якія цяпер не пачую ніколі й нідзе,
буду ўмець і чмялямі гусьці ў раззалочаным цьвеце ліповым
і шаўковай шасьцець асакой на зялёнай, зацьвілай вадзе.
Усё па праўдзе скажу я тады, для сябе не пакіну нічога,
ўсе памылкі, ўсе ўзьлёты зьлічу і расою рассыплю ў лагох.
Доўг жыцьцю заплачу, рэшту з добрага, рэшту з благога,
паспрабую аддаць яму, хай не зьлічу ці ня ўспомню ўсяго.
Раскажу аб мяцеліцах ночных, няспаных да раньня гадзінах,
супакоі асеньніх зьмярканьняў у яснасьці сплаканых зор...
А ўсе словы у песьню злучу я прыпевам нязнаным, адзіным,
а ўсе песьні – ў адзін, шчэ ня чуты, магутны акорд!
Зашумяць, запяюць у акордзе мядзяныя хвалі калосься,
пахінуцца зялёнай сьцяной, загалосяць вяршаліны дрэў,
туманамі заплача над жоўтымі пожнямі восень.
Лебядзінаю песьняю людзі ахрысьцяць мой сьпеў!
1936, Равіч.
|
|
